Το φεστιβάλ με βρήκε, δεν το βρήκα. Μου χτύπησε κανονικά την πόρτα μόνο του και μου έδωσε πράγματα να θυμάμαι μια ζωή. Επτά χρόνια πίσω, στο 2ο Λύκειο Πύργου, με ένα τμήμα στο οποίο δίδασκα έκθεση έκανα ένα ταινιάκι με θέμα τον σεξισμό. Έξυπνο το σενάριο, ωραίες οι ιδέες, αλλά η εκτέλεση πιο ερασιτεχνική και από ερασιτεχνική.
Με πολύ θράσος και παντελή άγνοια κινδύνου το υπέβαλα στην Camera Zizanio. Χτυπάει το τηλέφωνό μου μια μέρα, «γεια σας, είμαι ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους».
Με την ευγένεια που τον χαρακτηρίζει μου έριξε την πιο γλυκιά χυλόπιτα της ζωής μου! Γιατί η ταινία ασφαλώς δεν είχε τις καλλιτεχνικές προδιαγραφές για να είναι διαγωνιζόμενη στο φεστιβάλ. Αλλά μου είπε: «Έχεις ιδέες και όρεξη. Θες να κανονίσουμε ένα εργαστήριο στο σχολείο σου, να μάθεις και πώς γίνεται το πράγμα;».
Την επόμενη χρονιά ήμουν στο 4ο Γυμνάσιο Πύργου. Πηγαίνω γεμάτη άγχος να παραλάβω τον Νίκο Σταμπουλόπουλο (που έμελλε να γίνει φίλος μου αγαπημένος και συνεργάτης χρόνων) από το νεκροταφείο κάτω από τον Άγιο Σπυρίδωνα. Είχε χαθεί στον δρόμο.
Σοκ και δέος η εισαγωγή στα τεχνικά του σινεμά. Η πραγματική μαγεία όμως ήταν το δημιουργικό κομμάτι που ακολούθησε. Έτυχε τότε εγώ, άλλη μια συνάδελφος και μια μαθήτρια να κάνουμε μαθήματα φλαμένκο. Η σύλληψη του σεναρίου βγήκε με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις του Σταμπουλόπουλου.
Σε ένα σχολείο η χορευτική ομάδα προβάρει φλαμένκο την ώρα που η ομάδα των επιστημόνων εκτελεί πειράματα στο χημείο. Ένα πείραμα πηγαίνει στραβά, μια μυστηριώδης αναθυμίαση αναδύεται στο σχολείο τη στιγμή που από τα μεγάφωνα ακούγεται φλαμένκο. Και ξαφνικά μια φλαμενκοφρενίτιδα καταλαμβάνει μαθητές και εκπαιδευτικούς.
