Στη χώρα μας οι καφέ αρκούδες ζουν κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, στις οροσειρές της Πίνδου και της Ροδόπης. Τελευταία οι πληθυσμοί τους αυξήθηκαν και εξαπλώθηκαν μέχρι και το όρος Καλλίδρομο, στη Βοιωτία. Τα Εξάρχεια δεν μπορούν να θεωρηθούν τυπικοί βιότοποί τους. Του θρυλικού «Αττικάρχη» Αρκουδέα, τη δεκαετία του ’80, μπορεί. Των αρκούδων, όχι.
Βέβαια κατά καιρούς, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90, κάποιοι αρκουδιάρηδες έσερναν με το ζόρι κάποιες αρκούδες χορεύτριες, ακόμη και στα Εξάρχεια. Έπειτα από πιέσεις φιλόζωων, ντόπιων και ξένων, η Δασική Υπηρεσία άρχισε τις κατασχέσεις, με σκοπό να σταματήσει αυτή η πρακτική, που δυσφήμιζε τη χώρα και μεταξύ άλλων έβλαπτε και τον τουρισμό.
Οι κατασχέσεις των ζώων δεν γίνονταν αδιαμαρτύρητα. Ένα στέλεχος της Δασικής Υπηρεσίας, του τμήματος Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας, είχε να λέει πως ένας από τους Τσιγγάνους αρκουδιάρηδες τον παρακαλούσε να κατασχέσει μία από τις κόρες του (είχε πολλές), αντί για την αρκούδα, που ήταν και αυτή μέλος της πολυπληθούς οικογένειας, αλλά του πρόσφερε και τα αναγκαία για τον βιοπορισμό τους.
Το ίδιο στέλεχος μου αφηγήθηκε την ιστορία της αρκούδας των Εξαρχείων, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Κατασχέθηκε από αρκουδιάρη κάπου κοντά στο κέντρο της Αθήνας, έπειτα από καταγγελία. Έσπευσαν οι αρχές, συνέλαβαν τον αρκουδιάρη και η αστυνομία ανέλαβε τα περαιτέρω. Η πρώτη αντίδραση του οδηγού του περιπολικού που κατέφτασε ήταν: «Εγώ πάντως την αρκούδα στο περιπολικό δεν τη βάζω».
«Τι να κάνουμε;» συνέχισε το στέλεχος της Δασικής Υπηρεσίας. «Το περιπολικό πήγαινε μπροστά και ακολουθούσα με τα πόδια εγώ, μαζί με έναν αστυνομικό και τον αρκουδιάρη, που έσερνε πίσω του την αρκούδα. Όταν επιτέλους φτάσαμε στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων, κλείσαμε στο κρατητήριο την αρκούδα και κάτσαμε να συμπληρώσουμε τα σχετικά έγγραφα. Λόγω πολλών διακοπών, η διαδικασία μας πήρε κάτι παραπάνω. Ξαφνικά ακούσαμε ποδοβολητά, φωνές και τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει.