Δεν θυμάμαι πότε, σίγουρα όμως αυτή φωτογραφία αποδεικνύει ότι η σχέση μου με το φεστιβάλ ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Εδώ φαίνεται πως περνώ για πρώτη φορά, περπατώντας, το κατώφλι του θεάτρου Απόλλων.
Δεν ήξερα τότε ότι αυτός θα γινόταν ο χώρος που θα φύλαγε μέσα του τα όνειρά μου. Δεν θα σας πω την ιστορία της φωτογραφίας γιατί δεν τη θυμάμαι.
Ξέρω όμως ότι στην Ε΄ δημοτικού κληρώθηκα για πρώτη φορά στην κριτική επιτροπή. Μέχρι τότε απλώς περιφερόμουν στις προβολές και στους φεστιβαλικούς χώρους. Η εβδομάδα μου στο φεστιβάλ απέκτησε τότε άλλη δυναμική. Ανεξάρτητη, μέλος μιας ομάδας, έβλεπα ταινίες σε μια υπέροχη συνθήκη, σε μια αίθουσα γεμάτη ανθρώπους με τους οποίους συνδιαλεγόμουν.
Υποσχέθηκα τότε ότι κάθε χρόνο θα είμαι εκεί πιο ενεργή. Την επόμενη χρονιά δήλωσα αμέσως συμμετοχή, πήγα όλο χαρά στον χώρο που θα γινόταν η κλήρωση και περίμενα. Εκείνες τις χρονιές τα «ζιζάνια» ήταν αμέτρητα και εκεί βρίσκονταν και άλλα πολλά παιδιά σαν και μένα. Επικρατούσε μεγάλη αγωνία. Δεν κληρώθηκα.
Ήμουν πολύ φορτισμένη, έτοιμη να αφήσω το πρώτο μου δάκρυ. Δεν ήθελα όμως να φανεί ότι με πείραξε. Δεν μίλαγα σε κανέναν. Με το που βγήκα από την αίθουσα άρχισαν ποτάμια τα δάκρυα. Απαρηγόρητη στο σπίτι, δεν έβγαινα από το δωμάτιό μου, δεν πήγα καν στο μάθημα των Αγγλικών.
Άρχισα να γράφω επιστολές – τις οποίες δεν έστειλα ποτέ. Βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Ένιωθα πως η πορεία μου στο φεστιβάλ είχε τελειώσει. Βρήκα τη δύναμη και πήγα στη γραμματεία του φεστιβάλ να ζητήσω να μπω στην κριτική επιτροπή.
Μου είπαν ότι αυτό δεν γίνεται. Πάλι κλάματα. Παρά ταύτα αποφάσισα να πηγαίνω κάθε βράδυ στις προβολές. Έβλεπα κάθε μέρα όλες τις ταινίες και κρατούσα σημειώσεις. Ζούσα όλο το φεστιβαλικό κλίμα και ήμουν ήδη γεμάτη.
