Ξεκινώντας τις πρώτες σκέψεις πάνω σε κάθε νέο εκθεσιακό έργο, ψάχνω τον τόπο. Πού βρίσκεται, τι υπάρχει εκεί γύρω, τι ξέρει κάποιος γι’ αυτόν, πόση ώρα χρειάζεται κάποιος για να φτάσει εκεί και ποιος είναι ο ευκολότερος τρόπος. Η ακριτική Φλώρινα ακούγεται μακρινή αλλά απέχει μόλις δύο ώρες από τη Θεσσαλονίκη.
Η απόσταση βέβαια δεν αποδίδεται πάντα με χιλιόμετρα. Είναι η διαφορετική αίσθηση του τόπου που πας από τον τόπο που ζεις.
Στη Φλώρινα δημιουργήσαμε την έκθεση για το έργο αποκατάστασης και ανάδειξης του οικισμού των Πετρών. Ιστορίες κάτω από τις Πέτρες, λοιπόν, Aπό την ανασκαφή στην αναστήλωση.
Άλλη μια έκθεση η οποία όμως έκρυβε μια πρόσθετη πρόκληση. Δεν αναφέρομαι στις προκλήσεις που πάντα υπάρχουν σε επιστημονικό ή φιλοσοφικό επίπεδο, αλλά σε πρακτικό. Φτάνεις στον νέο τόπο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, με σκοπό να γνωρίσεις τον χώρο όπου θα σχεδιάσεις μια περιοδική έκθεση και διαπιστώνεις ότι το μουσείο δεν διαθέτει χώρο περιοδικών εκθέσεων.
Οι δυο εκθέσεις, μόνιμη και προσωρινή, πρέπει να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο. Όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη. Και αυτήν τη ιδιαίτερη συνθήκη προσπαθείς από μειονέκτημα να τη διαχειριστείς ως προδιαγραφή. Ίσως όχι απαραίτητα αρνητική. Είναι μέρος της διαδικασίας εγκλιματισμού στον νέο τόπο.
Έτσι η νέα έκθεση ξεπροβάλλει μες στη μόνιμη όχι σαν εισβολέας, μα ούτε και σαν φίλος. Σε πρώτο επίπεδο λειτουργούν ανεξάρτητα. Σε δεύτερο επίπεδο συνομιλούν διστακτικά. Είναι σαν να κρατάμε τις αποστάσεις μας μέχρι να σπάσει ο πάγος και να γνωριστούμε καλύτερα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλο.
Και ο επισκέπτης θα διαπιστώσει ότι κάτι συμβαίνει. Δυο θέματα στους ίδιους χώρους, ένα μόνιμο κι ένα προσωρινό. Τα επιβλητικά αγάλματα της μόνιμης έκθεσης στην περίμετρο μοιάζουν να περιεργάζονται τον αναπάντεχο επισκέπτη της περιοδικής έκθεσης στο κέντρο του χώρου.
Άλλη μια έκθεση; Όχι μόνο. Άλλη μια γνωριμία με ένα μέρος της Ελλάδας.
