Skip to content
Home » Φίλιππος ο πατέρας μου, Φίλιππος και ο γιος μου

Φίλιππος ο πατέρας μου, Φίλιππος και ο γιος μου

    Φίλιππος ο πατέρας μου, Φίλιππος και ο γιος μου

    Published
    Αυτή η φωτογραφία είναι από το 1980 με τον μπαμπά μου στις Τζιτζιφιές στην ταβέρνα Φωλιά πίνοντας ρετσίνα

    Φίλιππος ο πατέρας μου, Φίλιππος και ο γιος μου

    Published
    Αυτή η φωτογραφία είναι από το 1980 με τον μπαμπά μου στις Τζιτζιφιές στην ταβέρνα Φωλιά πίνοντας ρετσίνα
    Ο αναγνώστης του Short Stories Κωνσταντίνος Βελιάδης, κάτοικος του Τέξας, ανακαλεί στη μνήμη του στιγμές που έζησε με τον πατέρα του Φίλιππο στην Ελλάδα, ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή

    Μικρός πίστευα σε έναν κουτσό Άγιο Βασίλη. Ο πατέρας μου όταν ήταν παιδί έπαθε πολιομυελίτιδα με αποτέλεσμα το δεξί του πόδι να είναι λίγο πιο κοντό από το άλλο.

    Δεν είμαι σίγουρος αν ήμουν ξύπνιος ή αν το ονειρεύτηκα. Ένα βράδυ είδα μια σιλουέτα να μπαίνει κουτσαίνοντας στο κατασκότεινο δωμάτιό μου όσο πιο σιγά γινόταν. Άφησε μια σβούρα που καθώς γύριζε αναβόσβηναν διάφορα λαμπάκια. Και την επόμενη χρονιά το πολυπόθητο τρενάκι… Ναι! Αυτό που από τη μηχανή έβγαζε άσπρο καπνό.

    Μετά μεγάλωσα και κάπου στα έξι κατάλαβα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Ή όπως τόσο ποιητικά είπε ο Φοίβος Δεληβοριάς: «Τον Αϊ-Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά». Μα η χαρά η ίδια ήταν όταν μου έδινε δώρα, που πλέον είχαν πάρει ηλεκτρονική μορφή, τα οποία μοιραζόμασταν. Ο πατέρας μου πανηγύριζε όταν κέρδιζα κι εγώ όταν έχανε. Γιατί ήταν η σειρά μου να ξαναπαίξω.

    Τι άλλο να πρωτοθυμηθώ από τον γλυκό μου μπαμπάκα; Την αγαπημένη μου ΑΕΚ και τη Νέα Φιλαδέλφεια που τον έντυνα στα κίτρινα όποτε πηγαίναμε; Ή το Καραϊσκάκη και τον αγαπημένο του Ολυμπιακό; Και φυσικά τη Νέα Σμύρνη και τον αγαπημένο μας Πανιώνιο λόγω καταγωγής.

    Tο λούνα παρκ στο Νέο Φάληρο με αυτή την μπαλαρίνα που πάντα ένιωθα να με καλωσορίζει με μια ανοιχτή αγκαλιά; Ή το υπόγειο ψιλικατζίδικο της κύριας Ευανθίας στη Σαπφούς απ’ όπου μου αγόραζε κάθε λογής χαρτάκια για τις συλλογές μου; Τέλος το ζαχαροπλαστείο στην Αγίων Πάντων που ήταν η τελευταία μας στάση για να φάμε λουκουμάδες πριν με πάει στη γιαγιά μου.

    Ώσπου μία Τετάρτη, τον Φεβρουάριο του 1982, λίγες μέρες πριν κλείσω τα δέκα, τον περίμενα να έρθει να με πάρει από τη γιαγιά μου να πάμε τις συνηθισμένες μας βόλτες. Επειδή αργούσε αποφάσισα να πάω σπίτι του.

    Αυτό που είχε μετριάσει τη θλίψη μου ήταν ο ερχομός του γιου μου Φίλιππου πριν από 21 χρόνια, στον οποίο φυσικά δώσαμε το όνομα του πατέρα μου

    Φτάνοντας τον βρήκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι του κρατώντας μία εφημερίδα με βλέμμα απλανές. Κι εγώ να του μιλάω, να τον σκουντάω και εκείνος να μη μου απαντάει…

    Αυτό που είχε μετριάσει τη θλίψη μου ήταν ο ερχομός του γιου μου Φίλιππου πριν από 21 χρόνια, στον οποίο φυσικά δώσαμε το όνομα του πατέρα μου.

    Αν και ζούμε στο μακρινό Τέξας, στο αυτοκίνητο πάντα ακούω ελληνικό ραδιόφωνο. Μια μέρα έπαιξε το Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ήταν ο αγαπημένος τραγουδιστής του πατέρα μου. Κι ενώ συνήθως ο γιος μου είναι απαθής, τον είδα με τα χεράκια του να χτυπάει τη σχολική του τσάντα στον ρυθμό του τραγουδιού.

    Και όποτε του δίνω δώρα, πάντα τα μοιραζόμαστε. Και παίζω μια εγώ και μια εκείνος. Και πάνω απ’ όλα τον καμαρώνω όπως, με καμάρωνε και ο μπαμπάκας μου.

    Ένα πρωί καθώς έβαζα ζελέ στα μαλλιά μου, μου είπε με τρόπο ποιητικό (άλλο ένα χάρισμα που έχει πάρει από τον παππού του): «I love the smell of your gel» (μου αρέσει η μυρωδιά του τζελ σου). Όπως κι εγώ αγαπούσα το άρωμα που έβαζε ο πατέρας μου. Το Kouros.

    Το οποίο φοράω κι εγώ και πού και πού κάνω ένα ψέκασμα παραπάνω για να τον νιώσω ακόμη πιο κοντά μου…

    banner_300_250
    Picture of Κωνσταντίνος Βελιάδης 
    Ο Κωνσταντίνος Βελιάδης είναι υπεύθυνος catering σε ελληνικό εστιατόριο στο Χιούστον του Τέξας

    MORE STORIES

    Σαουδική Αραβία Αλεξάνδρα Ούστα θέατρο shortstories
    Short

    Οι κασέτες της μητέρας μου από τη Σαουδική Αραβία

    H Αλεξάνδρα Ούστα γράφει στο Short Stories για το πώς επικοινωνούσε η μητέρα της με την οικογένειά της όταν ζούσε στη Σαουδική Αραβία, μέσα από ηχογραφημένες κασέτες που έμελλε να γίνουν η έμπνευση για την παράσταση «Η λεμονιά»

    Short

    Η ζωή με τον πατέρα μου Αλέκο Φασιανό

    Η Βικτώρια Φασιανού, κόρη του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού, αφηγείται στο Short Stories τις ιδιαίτερες στιγμές που έζησε μαζί του –από τα καλοκαίρια τους στην Τζια μέχρι την καθημερινότητα στο σπίτι–, αποκαλύπτοντας το χιούμορ, την απλότητα και τη δημιουργικότητά του

    stelios anemodouras mikros iros short stories
    Short

    Ο παππούς μου ο Στέλιος Ανεμοδουράς

    Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς αφηγείται στο Short Stories περιστατικά από τη ζωή του παππού του Στέλιου Ανεμοδουρά, δημιουργού και εκδότη του θρυλικού «Μικρού Ήρωα», του περιοδικού που φέτος κλείνει 71 χρόνια παρουσίας