Skip to content
Home » Η ζωή με τον πατέρα μου Αλέκο Φασιανό

Η ζωή με τον πατέρα μου Αλέκο Φασιανό

    Η ζωή με τον πατέρα μου Αλέκο Φασιανό

    Published

    Η ζωή με τον πατέρα μου Αλέκο Φασιανό

    Published
    Η Βικτώρια Φασιανού, κόρη του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού, αφηγείται στο Short Stories τις ιδιαίτερες στιγμές που έζησε μαζί του –από τα καλοκαίρια τους στην Τζια μέχρι την καθημερινότητα στο σπίτι–, αποκαλύπτοντας το χιούμορ, την απλότητα και τη δημιουργικότητά του

    Κάθε φορά που προσπαθώ να σκεφτώ μια ανάμνηση με τον πατέρα μου Αλέκο Φασιανό δυσκολεύομαι. Είναι σαν να έχω διαγράψει τα πάντα από τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή.

    Ωστόσο οι μνήμες μου έρχονται σε άσχετες στιγμές, συνήθως λίγο πριν κοιμηθώ. Είναι πολύ περίεργο αυτό, επειδή είχε τόσο δυνατή προσωπικότητα και ήταν πολύ ιδιαίτερος. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο κλασικός πατέρας. Ήταν πιο πνευματική η ύπαρξή του. Υπήρχε και δεν υπήρχε. 

    Μπορώ να σας μιλήσω για το πώς ήταν μια καθημερινή μέρα στο σπίτι μας. Μέναμε στου Παπάγου. Το ατελιέ του Αλέκου ήταν στον 4ο όροφο, ένας χώρος που δεν πατούσες πολύ. Ξύπναγε στις 7-8 το πρωί και έφτιαχνε τα πολύ περίεργα πρωινά του. Δικές του πίτες με ιδιαίτερα υλικά. Ακόμη κι εκεί συνδύαζε τα χρώματα για να βγάλει ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα.

    Δούλευε στο ατελιέ του μέχρι το βράδυ. Ταυτόχρονα μπορεί να παρακολουθούσε στην τηλεόραση πρωινάδικα. Είχε άπειρα περιοδικά από τα οποία έκοβε φιγούρες και από εκεί έπαιρνε ιδέες για τις γνωστές μορφές των έργων του.

    Κάθε βράδυ ήθελε να βγαίνει έξω για φαγητό. Πηγαίναμε σε ταβέρνες με άλλους φίλους του καλλιτέχνες. Κάθε μέρα είχε την ίδια ρουτίνα μιας και πίστευε ότι η επανάληψη είναι το συστατικό της επιτυχίας. 

    Εγώ έκανα πολλές εμφανίσεις στο ατελιέ του αλλά για να έχεις χρόνο μαζί του έπρεπε να τον διεκδικήσεις. Κυρίως καθόμουν και παρατηρούσα. Καμιά φορά τον βοηθούσα, συζητούσαμε, έβαζα και καμιά πινελιά. Αλλά όλα έπρεπε να γίνονται σε απόλυτη ησυχία.  

    Μέχρι τα 16 μου πολλές φορές κοιμούμουν μαζί του επειδή φοβόμουν. Ο Αλέκος είχε δικό του δωμάτιο με ένα μονό, πολύ σκληρό κρεβάτι. Σαν ερημίτης. Γενικώς ζούσε πολύ λιτά. Εγώ κοιμόμουν στο πάτωμα, στο μάρμαρο, με ένα σεντόνι και ένα μαξιλάρι.

    Το πρωί έβλεπα από τα τζάμια εάν είχε ξυπνήσει για να πάμε για ψάρεμα. Άλλες φορές ζωγραφίζαμε στο πάτωμα και πατούσαμε σταφύλια από τα αμπέλια μας

    Για εμένα οι πιο ιδιαίτερες στιγμές που βίωσα με τον Αλέκο ήταν στην Τζια όπου πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι. Μέναμε εκεί και με τον αδελφό μου μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία.

    Εκεί είχε ένα πολύ μικρό ατελιέ. Πήγαινα το πρωί και έβλεπα από τα τζάμια εάν είχε ξυπνήσει για να πάμε για ψάρεμα. Άλλες φορές ζωγραφίζαμε μαζί στο πάτωμα ή πατούσαμε τα σταφύλια από τα αμπέλια μας. Ήταν οι ιδανικές συνθήκες για ένα παιδί. Ζήσαμε πραγματικά μοναδικές στιγμές στο νησί.  

    Ο Αλέκος είχε πολύ χιούμορ, γελάγαμε πάρα πολύ. Παίζαμε θέατρο σκιών, μεταμορφωνόταν, φορούσε μάσκες. Θυμάμαι, είχε μια στολή γκέισας και μπορεί να εμφανιζόταν φορώντας τη και ανάλογα βαμμένος.

    Όταν ξενυχτούσα πολύ, μου ζωγράφιζε νυχτερίδες και μου τις έβαζε κάτω από την πόρτα. Ή εάν ο αδελφός μου έπαιζε ηλεκτρονικά παιχνίδια στο δωμάτιο πολλές ώρες, του ζωγράφιζε τυφλοπόντικες. Δεν ήταν καθόλου παρεμβατικός, δεν μας μάλωνε αλλά μας έδινε το μήνυμα με τον δικό του τρόπο.

    Παρά την πλατιά αναγνώριση που είχε ως καλλιτέχνης στο σπίτι ήταν πολύ απλός. Αυτό που τον ενδιέφερε δεν ήταν να έχει την αναγνώριση της ελίτ, αλλά του κόσμου. Μια φορά είχαν πάει με τη μητέρα μου κάπου στη Βόρεια Ελλάδα. Δίπλα τους σταμάτησε ένας οδηγός νταλίκας με μακριά μαλλιά. Τον αναγνώρισε και του είπε: «Δεν μοιάζω με τη μορφή στους πίνακές σου;». Του άρεσε τόσο πολύ αυτό! Το να ταυτίζονται οι άνθρωποι με το έργο του. Αυτό τον έκανε ευτυχισμένο. 

    Πάντα αμφισβητούσε τον εαυτό του. Σε κάθε έκθεσή του, όσο πετυχημένη και να ήταν, περίμενε σε μια γωνία με την αγωνία τι θα πουν οι άλλοι. Επί τριάντα χρόνια ρωτούσε τη μητέρα μου το ίδιο: εάν άρεσαν τα έργα του.

    banner_300_250
    Picture of Βικτώρια Φασιανού
    H Βικτώρια Φασιανού είναι ιδρύτρια του Μουσείου Αλέκος Φασιανός και του Alekos Fassianos Estate

    Αφήγηση στην 
    Αφροδίτη Ερμίδη

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο της Βικτώριας Φασιανού

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Ο πατέρας μου ο ζωγράφος Σωτήρης Τζαμουράνης κι ένα μανιάτικο λιμανάκι
    Short

    Ο πατέρας μου ο ζωγράφος Σωτήρης Τζαμουράνης και ο πίνακας που δεν πούλησε

    Η Κατερίνα Τζαμουράνη γράφει στο Short Stories για τον πατέρα της Σωτήρη Τζαμουράνη, ο οποίος άφησε τη δουλειά του για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην τέχνη, και για τον πίνακα με το μανιάτικο λιμανάκι του που της έκανε τη χάρη να μην τον πουλήσει

    Δημήτρης Ανδρεάδης ΖΩΓΡΑΦΟΣ SHORT STORIES GR
    Short

    Ο ζωγράφος Δημήτρης Ανδρεάδης και τα έργα που πονάνε αλλά λάμπουν

    Λίγο πριν από τα εγκαίνια της έκθεσής του ο Δημήτρης Ανδρεάδης κάνει στο Short Stories μια προσωπική κατάθεση για τον καλλιτέχνη που αν και ζει μέσα σε συνθήκες οικονομικής αγριότητας, καταφέρνει να βγει στο φως