Το καλοκαίρι του 2020 ξεκίνησα να συλλέγω τα απομεινάρια, τα κουκούτσια από τους καρπούς που γευόμουν. Τα πρώτα απορρίμματα ήταν από ένα πεπόνι. Ένα πεπόνι που μου προσφέρθηκε από έναν πολύ δικό μου άνθρωπο που το είχε καλλιεργήσει.
Πριν όμως καλλιεργήσει το φρούτο, ο άνθρωπος αυτός είχε έρθει αντιμέτωπος με τον θάνατο και εγώ τον είχα συνδράμει. Το πεπόνι, όταν επέλεξα να το γευτώ, είχε αρχίσει να σαπίζει αφού ήταν χτυπημένο στη μια του πλευρά.
Ανοίγοντάς το ήρθα αντιμέτωπη με μια ακαριαία συνειδητοποίηση. Μια απλή σκέψη που πρώτη φορά κατανοούσα ουσιαστικά. Ενώ έξω από το φρούτο διέκρινες τη σήψη, οι σπόροι του ήταν φρέσκοι, υγροί και ζωντανοί, έτοιμοι να δώσουν νέα ζωή. Ο καλλιεργητής είχε καταφέρει να μετασχηματίσει την εμπειρία θανάτου σε ζωή.
Αντίθετα εγώ είχα παραμείνει σε ένα αποτύπωμα αρνητικής και σάπιας θύμησης. Συνειδητοποίησα τότε ότι το μνημονικό ίχνος που καταγράφηκε στον καθένα ήταν πολύ διαφορετικό και πως το ίδιο το συμβάν είχε υποστεί αλλοιώσεις στη μνήμη του καθενός.
Κράτησα τους σπόρους του πεπονιού μες στο χαρτί με το οποίο σκούπισα τους χυμούς του από το στόμα μου. Είχε καταγραφεί για πρώτη φορά η συνειδητή εμπειρία μου στο κουκούτσι του καρπού που μόλις είχα γευτεί.
Με την ανελλιπή συλλογή των κουκουτσιών των καρπών που γευόμουν από εκείνη τη στιγμή και έπειτα δημιουργήθηκε ένα άτυπο ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο μνημονικών ιχνών των εμπειριών που βίωνα συνειδητά και που έψαχναν να βρουν τρόπο να δημιουργήσουν ένα υπόβαθρο για μια νέα συνθήκη ζωής.
Βίωνα μαζί με όλους την πρώτη καραντίνα ενώ παράλληλα ετοίμαζα, για δεύτερη φορά, πρόταση για ένα νέο έργο στην πόλη της Ελευσίνας για τη 2023 Ελευσίς, μετά το πρώτο έργο που είχα δημιουργήσει στο Παλαιό Ελαιουργείο στα Αισχύλεια 2016.
Προσπάθησα να κατανοήσω τον μηχανισμό εγγραφής και ανάκλησης της ατομικής εμπειρίας στη μνήμη με τη βοήθεια της ψυχιάτρου Βιργινίας Αντριάν.
