Αναρωτιόμουν, με μια δόση περιέργειας αλλά και νευρικότητας, πώς θα ήταν να βρίσκομαι σε μια πόλη γεμάτη σκηνοθέτες, παραγωγούς και ηθοποιούς. Όλοι συγκεντρωμένοι για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ως μυθιστοριογράφος και όχι κινηματογραφίστρια, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να νιώσω πραγματική σύνδεση με αυτούς τους ανθρώπους.
Το γούστο μου στον κινηματογράφο είναι ευρύ. Ωστόσο υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι απολύτως βέβαιη. Οι λιγότερο αγαπημένες μου ταινίες είναι αυτές με προϋπολογισμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Συχνά η απόλαυσή μου για μια ταινία μοιάζει να είναι αντιστρόφως ανάλογη με το ποσό που έχει δαπανηθεί για αυτή.
Μπορώ ειλικρινά να πω ότι απεχθάνομαι τα blockbusters. Γνωρίζοντας πως αυτό που βλέπω στην οθόνη είναι ειδικά εφέ και ηθοποιοί που κάνουν ό,τι κάνουν μόνο για τα χρήματα. Star Wars, Avatar, Marvel – όλα αυτά με αφήνουν αδιάφορη. Και οι ταινίες του Τομ Κρουζ για μένα είναι απλώς μια αφορμή για έναν υπνάκο.
Συχνά στις μεγάλες παραγωγές η αφήγηση είναι τετριμμένη ή κακοφτιαγμένη. Αντίθετα όσο μικρότερο είναι το μπάτζετ τόσο πιο δυνατή πρέπει να είναι η ανθρώπινη ιστορία. Όπως άλλωστε και οι ερμηνείες.
Η πλέον αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι ο Locke (2014). Ο Τομ Χάρντι βρίσκεται στο τιμόνι του αυτοκινήτου του για 85 λεπτά μιλώντας στο τηλέφωνο, ενώ μια κρίση στη ζωή του ξεδιπλώνεται με καταιγιστικό ρυθμό. Το σάουντρακ δε είναι μαγευτικό. Παρόλο λοιπόν που ο προϋπολογισμός ήταν μόλις δύο εκατ. δολάρια, η ταινία απέφερε πάνω από πέντε εκατ. δολάρια. Ήταν μια ταινία που με καθήλωσε και δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ως ambassador της Αγοράς του φεστιβάλ παρακολούθησα τις παρουσιάσεις των δημιουργών που ξεκινούν το συναρπαστικό ταξίδι της πρώτης τους ταινίας. Αλλά και εκείνων που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της ολοκλήρωσης του φιλμ τους. Στις δύο κατηγορίες, Crossroads και Works in Progress, συμμετείχαν δημιουργοί που αναζητούσαν την υποστήριξη για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο.