Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων η σημερινή κι αποφασίζω να μην κάνω γαλλικά στις τάξεις μου, αλλά συζήτηση για τη ζωοφιλία. Ο ενθουσιασμός των παιδιών μου επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά την ανάγκη των παιδιών να συνδέουν το σχολικό περιβάλλον με το βίωμά τους ή τις επιθυμίες τους. Όπως επίσης ότι αν αλλάξεις έστω και για λίγο μια παράμετρο στο ακαδημαϊκό σπριντ, ανοίγουν μάτια και αυτιά παιδιών που ασφυκτιούν, που νιώθουν ότι δεν χωράνε στη σχολική τάξη. Έστω και για λίγο θα νιώσουν ότι κάνουμε από κοινού κάτι που τα αφορά.
Πάρα πολύ αγχωμένο παιδί, που δεν αντέχει καμία πίεση διαβάσματος και διαγωνισμάτων, μου μίλησε σήμερα για όσα έχει διαβάσει για τη θεραπευτική δράση των αλόγων σε άτομα στο φάσμα του αυτισμού. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Την κοιτούσα σαν να τη γνώρισα σήμερα.
Παιδιά που δεν κράτησαν ποτέ μια σημείωση στο μάθημα έβγαλαν χαρτιά. Με αφορμή την Ημέρα Αδέσποτων Ζώων έγραψαν ιστορίες με ζώα. Στο σχόλασμα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες με περιμένει να βγω από την καγκελόπορτα κρατώντας το σκυλί του για να το δω. Άλλο παιδί βουρκώνει όταν θυμάται έναν σκύλο που έχασε και με ρωτάει αν τα δικά μου είναι «όρθια». Δεν ήθελε να πει τη λέξη «πεθαμένα». Μιλάμε για μεγατόνους ενσυναίσθησης και αντίληψης της δύναμης της γλώσσας.
Μου δίνουν σημειώματα που γράφουν: «Για να έχεις ένα κατοικίδιο πρέπει να μπαίνεις στη σκέψη του», «Η γιαγιά του Δημήτρη άφησε να φύγει το καναρίνι του. Από τότε ο Δημήτρης τη βρίζει από μέσα του». «Αν θέλουμε να αποκτήσουμε κατοικίδιο, προτιμότερο είναι να υιοθετήσουμε ένα αντί να αγοράσουμε, γιατί οι ψυχές δεν αγοράζονται». «Η Λουλού είναι αδελφή μου». «Θα ήθελα ένα λυκόσκυλο αλλά δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Οπότε ό,τι σκυλί και να βρω στον δρόμο αν μπορώ θα το πάρω». «Άμα δεν είχα κατοικίδιο τώρα, δεν θα είχα φτάσει ως εδώ. Τώρα που έχω νιώθω πολύ όμορφα. Μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση».
