Δεν πήγα ποτέ στην Καστοριά. Το είχα προγραμματίσει. Είχα κλείσει και ένα πανέμορφο -έτσι φαινόταν στις φωτογραφίες- δωμάτιο σε έναν ξενώνα που έβλεπε τη λίμνη. Ανυπομονούσα να πάω, τέλος καλοκαιριού.
Κάπως μου είχε σφηνωθεί στο μυαλό να μάθω προφορικά την ιστορία της μοναδικής ταινίας του Τάκη Κανελλόπουλου που έλειπε από το μεγάλο αφιέρωμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που έγινε το 2023.
Τότε, ως μέρος της επιμελητικής ομάδας του αφιερώματος, είχαμε ψάξει σε πιθανά και απίθανα μέρη για να τη βρούμε. Το πιστοποιεί και η μαρτυρία του συγγραφέα Γιάννη Παλαβού δύο χρόνια ακριβώς πριν, εδώ στο Short Stories. Την ανακηρύξαμε «ανεπίσημα χαμένη».
Ένα κρυμμένο μυστικό, καλά φυλαγμένο (δυστυχώς, το ίδιο καλά ξεχασμένο) στη μνήμη όσων την είχαν δει σε μια από τις σπάνιες δημόσιες προβολές της. Η τελευταία μοιάζει να είναι αυτή του 1997. Στο πρώτο αφιέρωμα που έγινε ποτέ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τον Τάκη Κανελλόπουλο.
Η ταινία, βραβευμένη ως Καλύτερο Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους το 1969 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, που κλείνει την ανεπίσημη Μακεδονική Τριλογία του Τάκη Κανελλόπουλου μετά τον Μακεδονικό Γάμο (1960) και τη Θάσο (1961), έπρεπε με κάποιο τρόπο να «σωθεί».
Αν δεν την έβλεπε ξανά κανείς, ίσως κάποιες μαρτυρίες να την «ζωντάνευαν». Έστω και έτσι, στεγνά, αρχειακά, για τις νυν και αεί γενιές που μπορεί να την αναζητούσαν όπως εμείς. Ένα απονενοημένο σχέδιο με αφετηρία μια επαγγελματική αναζήτηση που, όσο κι αν θες να υποκριθείς, το ξέρεις ότι κρύβει πάντα μέσα της μια προσωπική υπόσχεση.
Αναζήτησα ανθρώπους που ήξερα ότι είχαν δει την ταινία. Και (θα) τους ευχαριστώ κάθε φορά που άκουσαν αυτό που είχα να προτείνω χωρίς να τους φανεί εντελώς παράξενο. Τους ζήτησα να ανακαλέσουν στη μνήμη τους ό,τι μικρό ή μεγάλο θυμούνται.
