Εμείς και τα άβολα καθίσματα του Ολύμπιον

Στο μεταξύ βρεθήκαμε αντιμέτωποι με διάφορα διλήμματα. Θέσεις με ένα ή δύο πόδια; Σταθερές ή με ρυθμιζόμενη πλάτη; Μηχανισμοί με έμβολα ή ελατήρια, με αρίθμηση ή χωρίς; Κλασικό βελούδο ή νέο ύφασμα; Χρήση υποπόδιου ή πλατφόρμας; Και πολλά άλλα.

Καθένα από αυτά τα ερωτήματα, όπως και πολλά άλλα ακόμη, απαντήθηκαν σε βάθος με την καθοδήγηση της τεχνικής ομάδας του φεστιβάλ, καθώς και όλων των ειδικών που μας υποστήριξαν στην περιπέτειά μας: αρχιτέκτονες, μηχανικοί, τεχνικοί και νομικοί σύμβουλοι.

Ανοίξαμε τρύπες για να εξετάσουμε το υπόστρωμα του πατώματος, στήσαμε σκαλωσιές για να βάψουμε το ταβάνι στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, ξαναφτιάξαμε το πάτωμα του θεωρείου, αλλάξαμε τις μοκέτες, τα φώτα, τα ηχεία.

Με οδηγό τη μελέτη που χρηματοδοτήθηκε από τον χορηγό προσβασιμότητας του φεστιβάλ, την Alpha Bank, αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε την περίοδο των εργασιών, για να βελτιώσουμε παράλληλα και την προσβασιμότητα ολόκληρου του κτιρίου, των γραφείων και των δημόσιων χώρων, με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Σταθήκαμε τυχεροί και στον τρίτο διαγωνισμό για τα καθίσματα είχαμε νικητή: μια εταιρεία με έδρα τη Θεσσαλονίκη, με κομψά και άνετα καθίσματα που είχαν όλα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά. Είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για το γεγονός πως αυτά τα καθίσματα έχουν σχεδιαστεί, κατασκευαστεί και συναρμολογηθεί σε τοπικό επίπεδο, γεγονός που συνεπάγεται μικρότερο ανθρακικό αποτύπωμα και μεγαλύτερη συνεισφορά στην οικονομία της πόλης.

Μιλώντας για περιβαλλοντικό αποτύπωμα, γρήγορα αναρωτηθήκαμε: τώρα, τι κάνουμε με τα παλιά καθίσματα; Η απάντηση δεν άργησε να μας έρθει. Πολλά από τα καθίσματα παραχωρήθηκαν στο τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ, για να εξοπλίσουν αίθουσες προβολών και χώρους, ενώ τα υπόλοιπα –αναμνήσεις μιας ολόκληρης εποχής– έκαναν πανευτυχείς πολλούς σινεφίλ και ονειροπόλους.

Η απαραίτητη αλλαγή των καθισμάτων σε αυτό το θαυμάσιο, διατηρητέο δημόσιο κτίριο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση και πήρε χρόνια από τη ζωή μας να το καταφέρουμε τελικά. Ωστόσο, όταν είχε αποξηλωθεί και η τελευταία καρέκλα, η φευγαλέα εικόνα της εμβληματικής αίθουσας του Ολύμπιον, ερημωμένης πλέον, μου προκάλεσε μελαγχολία και σφίξιμο στην καρδιά.

Πολύ γρήγορα όμως το θερμό καλωσόρισμα των πιστών φίλων του φεστιβάλ έκανε όλες μου τις αγωνίες και τις αμφιβολίες να σβήσουν.