Ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο το 1992, 12 χρόνων, στο Αττικό Ωδείο στην αγαπημένη μου γειτονιά, τον Υμηττό. Διευθύντρια –και δασκάλα μου– ήταν η πιανίστρια Άννα Περάκη της γνωστής οικογένειας τραγουδιστών Ξανθής και Περικλή Περάκη.
Ξεκίνησα τα μαθήματα με ένα αρμόνιο, όπως συνηθίζεται («για να δούμε εάν του αρέσει του παιδιού· μην αγοράζουμε πιάνο τσάμπα και βερεσέ»). Του άρεσε του παιδιού και όταν πια έπρεπε να αναβαθμιστεί το αρμόνιο σε πιάνο, η Άννα Περάκη έτυχε να πουλάει εκείνο πάνω στο οποίο μαθαίναμε χρόνια τώρα, εγώ και δεκάδες άλλοι επίδοξοι πιανίστες.
Για 400.000 δραχμές, όπως θυμάται ο πατέρας μου, κατέληξε στο δικό μας σπίτι.
Το πιάνο είναι γερμανικό. Το μαρτυρά η επιγραφή με τα χρυσά γράμματα. Ένα όνομα –Richard Kilz– και μια περιοχή στο Βερολίνο – Berlin-Steglitz.
Δεν θυμάμαι πόσο καιρό μου πήρε μέχρι να ανακαλύψω το κρυμμένο μυστικό του πιάνου μου. Τις τρεις χαραγμένες σβάστικες που μόλις αχνοφαίνονται στο κάτω μέρος του αναλόγιου.
Έκτοτε αυτές οι σβάστικες παρέμειναν ένα άλυτο μυστήριο για μένα. Μόνο υποθέσεις μπορούσα να κάνω. Να ήταν κάποιο γαλουχημένο με τα ναζιστικά ιδεώδη πιτσιρίκι στο Τρίτο Ράιχ, που ασκούνταν –όπως θα έκανα εγώ πολλά χρόνια αργότερα– με το Für Elise του Μπετόβεν ή μπουρδούκλωνε και αυτό τα δάχτυλά του για να βγάλει τα πρελούδια και τις φούγκες του Μπαχ; Ή κάποιος ενήλικας, φανατικός των φυλετικών θεωριών; Μήπως κάποιο φιλόμουσο μέλος των SS;
Ακραία σενάρια που θα παραμείνουν για πάντα υποθέσεις. Την αλήθεια γνωρίζει μόνο το πιάνο. Ίσως η Άννα Περάκη να μπορούσε να συμπληρώσει κάποιες ψηφίδες στην ιστορία του πιάνου, αλλά έφυγε από τη ζωή το 2021. Το πιάνο θα κρατήσει τα μυστικά του επτασφράγιστα…