Skip to content
Home » Το γερμανικό πιάνο μου με τις χαραγμένες σβάστικες

Το γερμανικό πιάνο μου με τις χαραγμένες σβάστικες

    Το γερμανικό πιάνο μου με τις χαραγμένες σβάστικες

    Published

    Το γερμανικό πιάνο μου με τις χαραγμένες σβάστικες

    Published
    Η Αφροδίτη Ερμίδη γράφει στο Short Stories για το γερμανικό πιάνο με τις τρεις σβάστικες, του οποίου η ιστορία χάνεται στην ομίχλη του ταραγμένου Μεσοπολέμου

    Ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο το 1992, 12 χρόνων, στο Αττικό Ωδείο στην αγαπημένη μου γειτονιά, τον Υμηττό. Διευθύντρια –και δασκάλα μου–  ήταν η πιανίστρια Άννα Περάκη της γνωστής οικογένειας τραγουδιστών Ξανθής και Περικλή Περάκη.

    Ξεκίνησα τα μαθήματα με ένα αρμόνιο, όπως συνηθίζεται («για να δούμε εάν του αρέσει του παιδιού· μην αγοράζουμε πιάνο τσάμπα και βερεσέ»). Του άρεσε του παιδιού και όταν πια έπρεπε να αναβαθμιστεί το αρμόνιο σε πιάνο, η Άννα Περάκη έτυχε να πουλάει εκείνο πάνω στο οποίο μαθαίναμε χρόνια τώρα, εγώ και δεκάδες άλλοι επίδοξοι πιανίστες.

    Για 400.000 δραχμές, όπως θυμάται ο πατέρας μου, κατέληξε στο δικό μας σπίτι.

    Το πιάνο είναι γερμανικό. Το μαρτυρά η επιγραφή με τα χρυσά γράμματα. Ένα όνομα –Richard Kilz– και μια περιοχή στο Βερολίνο – Berlin-Steglitz.

    Δεν θυμάμαι πόσο καιρό μου πήρε μέχρι να ανακαλύψω το κρυμμένο μυστικό του πιάνου μου. Τις τρεις χαραγμένες σβάστικες που μόλις αχνοφαίνονται στο κάτω μέρος του αναλόγιου.

    Έκτοτε αυτές οι σβάστικες παρέμειναν ένα άλυτο μυστήριο για μένα. Μόνο υποθέσεις μπορούσα να κάνω. Να ήταν κάποιο γαλουχημένο με τα ναζιστικά ιδεώδη πιτσιρίκι στο Τρίτο Ράιχ, που ασκούνταν –όπως θα έκανα εγώ πολλά χρόνια αργότερα– με το Für Elise του Μπετόβεν ή μπουρδούκλωνε και αυτό τα δάχτυλά του για να βγάλει τα πρελούδια και τις φούγκες του Μπαχ; Ή κάποιος ενήλικας, φανατικός των φυλετικών θεωριών; Μήπως κάποιο φιλόμουσο μέλος των SS;

    Ακραία σενάρια που θα παραμείνουν για πάντα υποθέσεις. Την αλήθεια γνωρίζει μόνο το πιάνο. Ίσως η Άννα Περάκη να μπορούσε να συμπληρώσει κάποιες ψηφίδες στην ιστορία του πιάνου, αλλά έφυγε από τη ζωή το 2021. Το πιάνο θα κρατήσει τα μυστικά του επτασφράγιστα…

    Το πιάνο είναι γερμανικό. Το μαρτυρά η επιγραφή με τα χρυσά γράμματα. Ένα όνομα –Richard Kilz– και μια περιοχή στο Βερολίνο – Berlin-Steglitz

    Έχω προσπαθήσει να ανακαλύψω την ακριβή ημερομηνία κατασκευής του, όμως μέχρι στιγμής οι προσπάθειές μου είναι άκαρπες. Το πιάνο μπορεί να έχει έναν αιώνα ζωής. Αναλογίζομαι πόσα χέρια, Ελλήνων και Γερμανών, έχουν παίξει πάνω του όλα αυτά τα χρόνια.

    Μες στην καραντίνα βρήκα χρόνο να ασχοληθώ με το πιάνο παραπάνω. Μάλιστα ο χορδιστής Μάνος Ανδρειωμένος του αφιέρωσε πάνω από δυο ώρες συνεχόμενης δουλειάς, καταφέρνοντας να επαναφέρει τον ήχο του, έστω σε κάποιον βαθμό. Όσο είχα το πιάνο στο σπίτι μου στον Υμηττό το κούρδιζε ένας τυφλός κύριος, εξαιρετικός κουρδιστής, τον οποίο συνόδευε κάθε φορά η γυναίκα του.

    Μόλις πριν από έναν μήνα ο δεκάχρονος γιος μου –σχεδόν όσο ήμουν εγώ όταν ξεκίνησα να παίζω σε αυτό πριν από 30 χρόνια– έδειξε ξαφνικό ενδιαφέρον για το πιάνο. Σχεδόν εκατό χρόνια μετά από την κατασκευή του το πιάνο Richard Kilz από το Berlin-Steglitz υποδέχεται τη νέα γενιά χεριών που θα του δώσει και πάλι ζωή.

    banner_300_250
    Picture of Αφροδίτη Ερμίδη
    Η Αφροδίτη Ερμίδη είναι δημοσιογράφος

    Κεντρική φωτογραφία
    Αφροδίτη Ερμίδη

    MORE STORIES

    ΕΙΡΗΝΗ ΜΠΙΛΙΝΗ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ shortstories
    Short

    Το κορίτσι με τη μεσαιωνική βιέλα

    Η μουσικός Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη μοιράζεται με το Short Stories στιγμές από την μουσική της πορεία, όπου η μεσαιωνική μουσική συναντά το σήμερα