Οκτώβρης του ’22
Ύστερα από πολλές σκέψεις, συζητήσεις και υπολογισμούς έχουμε αποφασίσει να κάνουμε τελικά έναν κύκλο παραστάσεων στο ΠΛΥΦΑ. Κάνουμε το πρώτο ραντεβού. Πέφτουν στο τραπέζι καλές προθέσεις, προϋποθέσεις, νούμερα και περιορισμοί. Φεύγω με πονοκέφαλο και στομαχόπονο από την αγωνία.
Με το που περνάω την γκαραζόπορτα, ακούω στο απέναντι ταβερνάκι Σωτηρία Μπέλλου στη διαπασών με την ψησταριά στα ντουζένια και κάποιους να έχουν στήσει μεσημεριανό γλέντι πετώντας χαρτοπετσέτες στον αέρα. Λέω, εάν μας υποδέχεται η Μπέλλου, μάλλον καλά θα πάνε τα πράγματα.
Φεβρουάριος του ’23
Ξεκινούν οι παραστάσεις. Λίγο καιρό μετά λαμβάνω μήνυμα από την κληρονόμο της Μπέλλου ότι δεν έχουμε άδεια και πως εάν δεν επικοινωνήσουμε μαζί της, θα μας απαγορεύσει να συνεχίσουμε. Της τηλεφωνώ κατευθείαν, συζητάμε, καταλαβαίνω ότι μάλλον έχουμε παραλείψει κάτι.
Ξεκινάει ένα ντόμινο στρεσογόνων τηλεφωνημάτων σε δικηγόρους και οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης μουσικών πνευματικών δικαιωμάτων. Εκείνο το διάστημα δεν είναι λίγες οι φορές που επιστρέφοντας στο σπίτι, πέφτω πάνω στη φωνή της Σωτηρίας, να βγαίνει νικητήρια από το ραδιόφωνο τραγουδώντας το Δε λες κουβέντα ή το Ζεϊμπέκικο.
Λέω, κάτι θέλει να μου πει αυτή η σύμπτωση, μάλλον δεν είναι η ώρα να απελπιστώ. Συναντάμε την κληρονόμο και καταλήγουμε σε συμφωνία. Την καλούμε στην παράσταση. Ημέρα ιδιαίτερης φόρτισης. Δεν είναι λίγο να βρίσκεται εκεί ένας άνθρωπος που έζησε τη Σωτηρία Μπέλλου τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της.
Φεβρουάριος του ’24
Δεύτερος χρόνος στο ΠΛΥΦΑ. Ετοιμάζουμε το τηλεοπτικό σποτ, στέλνουμε αίτημα αδειοδότησης του τραγουδιού που επιθυμούμε να ντύσει το trailer, μας ζητείται υπέρογκο για τα κυβικά μας ποσό. Στρεφόμαστε σε άλλο τραγούδι. Τηλεφωνώ στον άνθρωπο που διαχειρίζεται τα δικαιώματα του συνθέτη που μας αφορά. Ξεκινά δεύτερος γολγοθάς.
