Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου 2025, 1η ώρα ορθογραφία. Στον έλεγχο τετραδίων βρήκα σημείωμα «αντηστασι στον χρυσό θάνατο». Χθες μιλήσαμε για τα βουνά, για τον Κάκαβο στη Χαλκιδική και για την εξόρυξη. Και το κάλεσμα για «αντηστασι» από πρωτάκια σε ανατριχιάζει όσο η «δηκεοσινη για τον Νίκο Σαμπάνη». Τέλος 2ης ώρας, ένα τάπερ αναποδογυρίζει και πέφτει όλο το φαγητό. Το ακουμπάω στο θρανίο του ανοιχτό, δε λέω τίποτα. «Θα σου δώσω την αλληλεγγύη μου και το μισό μου τοστ». Όλα τα παιδιά έδωσαν κάτι από το δικό τους. Το μπολ γέμισε.
Αρχή 3ης ώρας, ώρα 11:10, αστυνομικός στην πόρτα της τάξης μου. Στην πόρτα Α’ τάξης Δημοτικού Δημόσιου Σχολείου. Είχαμε μαθηματικά. Μαθαίναμε τις δεκάδες και τις μονάδες. Κρατάει έναν φάκελο. Έξω γράφει «εμπιστευτικό». Τον είδαν τα σπουδαία μου «πρωτόνια» και ρώτησαν ποιος έκλεψε και ήρθε η αστυνομία.
Μέσα έγραφε πως αφορά σε «υπόθεσή μου». Μισή αλήθεια. Δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά «υπόθεσή μου», όταν τέτοιους φακέλους έχουμε λάβει 2.000 εκπαιδευτικοί. Είναι υπόθεση του κλάδου. «Εμπιστευτικά» ενημερωνόμαστε ότι παραπεμπόμαστε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο, ενώ συμμετέχουμε σε νόμιμη απεργία-αποχή αναφορικά με την ατομική αξιολόγηση.
Προσπάθησα με αξιοπρέπεια να εξηγήσω στα «πρωτόνια» πως δεν είμαι κλέφτρα, είμαι απεργός. Το δικαίωμα στην απεργία δεν είναι «υπόθεσή μου». Δεν είναι υπόθεση 2.000 εκπαιδευτικών. Ούτε καν υπόθεση του κλάδου. Είναι υπόθεση όλων μας!
Ούτε η ατομική αξιολόγηση είναι ατομική μου υπόθεση. Αυτό κι αν είναι ψέμα! Οι «επιθεωρητές» που επιστρέφουν στις τάξεις μας για 1+1 ώρες δεν μπορούν να μετρήσουν την καλλιέργεια κλίματος σεβασμού και εμπιστοσύνης ή αν ενισχύουμε τη συνεργασία.
Πώς θα διαπιστώσουν αν σεβόμαστε τη διαφορετικότητα και διευκολύνουμε την ένταξη παιδιών από ευάλωτες ομάδες σε τάξεις και σχολεία που αφήνονται χωρίς Παράλληλες Στηρίξεις, χωρίς Τμήματα Ένταξης, με απαξιωμένα Τμήματα Υποδοχής;
