Για να καταλάβουμε τον Μάη του ’68, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η γαλλική κοινωνία ήταν πολύ συντηρητική. Οι Γάλλοι ήταν υπάκουοι στο κράτος. Μέχρι τον Μάη του ’68 μια γυναίκα για να ανοίξει λογαριασμό στην τράπεζα έπρεπε να έχει τη γραπτή άδεια του συζύγου της ή του πατρός της αν δεν ήταν παντρεμένη.
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τι οδήγησε στον Μάη του ’68. Οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ, στο Παρίσι δεν είχαν δικαίωμα να δέχονται κορίτσια στα δωμάτιά τους στη φοιτητική εστία. Ο πρώτος που εξεγέρθηκε ήταν ο Γαλλογερμανός φοιτητής Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που έφερε τελικά την εξέγερση στη Σορβόννη και αναδείχτηκε σε εμβληματική φυσιογνωμία του κινήματος. Άλλωστε τις νύχτες πίσω από τα οδοφράγματα θα έχουμε συνευρέσεις από πολλά ζευγάρια και μερικές μέσα σε γειτονικά ασανσέρ. Δεν θα ήταν λάθος αν λέγαμε πως ο ερωτισμός ήταν η κινητήρια δύναμη του Μάη του ’68.
Έναν χρόνο πριν, την 21η Απριλίου του 1967, ήμουν καλεσμένος στο Φεστιβάλ Νέου Κινηματογράφου στη Γαλλία. Θα το εγκανίαζα με την ταινία μου Πρόσωπο με πρόσωπο η οποία προέβλεπε το χουντικό πραξικόπημα. Το οποίο έγινε την ημέρα της προβολής. Η γαλλική τηλεόραση μου προτείνει συνεργασία.
Όταν αρχίζουν οι διαδηλώσεις βρίσκομαι στο Λονδίνο για να προετοιμάσω μια ταινία για τους Beatles και το νεανικό πολιτιστικό κίνημα στην Αγγλία. Το οποίο ετοιμαζόταν να γίνει πολιτικό, όπως στη Γαλλία. Έμπαινα στο γραφείο του γενικού διευθυντή μιας μεγάλης εταιρείας δίσκων, έβρισκα έναν 18άχρονο και του ζητούσα να με πάει στον γενικό διευθυντή. Και μου έλεγε: «Εγώ είμαι».
Γυρίζω στο Παρίσι, παντού οδοφράγματα. Κανάλια, εφημερίδες κλειστά. Καμιά πληροφορία δεν υπάρχει. Παρά μόνο ό,τι ακούς από τα μεγάφωνα των επαναστατημένων φοιτητών. Θα ήθελα κι εγώ να πάρω ένα μεγάφωνο όπως το έκανα στην Κατοχή από τον λόφο του Στρέφη. Αλλά στο Παρίσι έφτασα 39 χρόνων. Στον Στρέφη ήμουν μόνο 14.