Εβλεπα τις προάλλες τον Ρόμπερτ ντε Νίρο στο The tonight show στο CNBC με τον Τζιμ Φάλον. Το έκανα ως νοσταλγός της εποχής που την εκπομπή έκανε ο Τζόνι Κάρσον στη Νέα Υόρκη των φοιτητικών μου χρόνων. Και τότε θυμήθηκα τον έτερο γίγαντα της μεγάλης οθόνης, τον Αλ Πατσίνο.
Συγκεκριμένα όταν το 1979 είχε έρθει στο πανεπιστήμιό μου, το Rutgers University, στο Νιου Τζέρσεϊ, για να δώσει διάλεξη. Θα μιλούσε για τον βίο και το έργο του, αλλά και για την υποκριτική τέχνη. Νέος τότε, όμως έχοντας ήδη παίξει στις πιο σημαντικές ταινίες που πρωταγωνίστησε.
(Ενώ είχα ήδη αποφοιτήσει από το Rutgers και είχα αρχίσει το μεταπτυχιακό μου στο New School for Social Research στο Μανχάταν, συνέχιζα να μένω στην περιοχή του Rutgers καθώς δούλευα στο Φοιτητικό Κέντρο. Εκεί έκανα τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές. Τυχερός εργαζόμενος… Καθώς εκτός από τον Αλ Πατσίνο, είχα την τύχη να γνωριστώ με θρύλους όπως ο Βαν Μόρισον, οι Ramones, ο Μπρους Σπρίνγκστιν κ.ά.)
Προσκεκλημένος να μιλήσει λοιπόν ο Πατσίνο σε ένα αμφιθέατρο ασφυκτικά γεμάτο, με κόσμο έξω από αυτό και μεγάφωνα για να ακούγεται από εκείνους που δεν τον έβλεπαν. Μίλησε για μια ώρα περίπου από podium για τις ταινίες που είχε ήδη κάνει («Ο νονός», «Σέρπικο», «Σκυλίσια μέρα» κ.λπ.). Ευγενέστατος, χιουμορίστας, «cool». Και αφού τελείωσε με τη διάλεξη, δέχτηκε μια ατέλειωτη σειρά ερωτήσεων.
Όχι όπως σήμερα που πας σε παρουσίαση βιβλίου, λένε πέντε κολακείες οι κολλητοί, πίνεις ένα ποτήρι κρασί με ύφος, μιλάς και με δύο τρεις semi-σχετικούς δημοσιογράφους για να γράψουν κάνα διθύραμβο στο Facebook για το βιβλίο σου. Κανείς δεν ρωτά τίποτε τον συγγραφέα. Όλα τελειώνουν στα γρήγορα και πας στο σπιτάκι σου για να δεις πόσα like έλαβε η παρουσίαση. Τότε ήταν αλλιώς. Η εποχή είχε αξιώσεις για την αλλαγή της ζωής.