Ξεκίνησα να πλέκω στα οκτώ μου χρόνια, άρρωστη με πολυομυελίτιδα. Με δίδαξε η καταπληκτική θεία Ευγενία, Πολίτισσα, με πολλά ταλέντα, στη μαγειρική, στα εργόχειρα, στην ανθρωπιά, στις φιλανθρωπίες. Ένας υπέροχα δοτικός άνθρωπος. Το πρώτο μου πλεκτό ήταν μια δίχρωμη φούστα με ρίγες για την κούκλα μου.
Παράτησα αμέσως μετά το πλέξιμο μέχρι τα 18 μου χρόνια. Όταν περίμενα τα αποτελέσματα για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, γεμάτη άγχος, αποφάσισα να ξαναμάθω πλέξιμο Από βιβλίο αυτή τη φορά. Αυτό με βοήθησε να συνειδητοποιήσω και να εκφράσω, επιτέλους, την καταπιεσμένη αριστεροχειρία μου. Το δεύτερο εκείνο πλεκτό ήταν ένα αμάνικο πουλόβερ με εξαιρετικά περίπλοκα σχέδια ζακάρ. Το φόρεσα με περηφάνια αμέσως μετά, ως φοιτήτρια.
Έκτοτε έχω πλέξει εκατοντάδες κομμάτια, αλλά ούτε δύο όμοια. Σε κάθε δυσκολία, μικρή ή μεγάλη, καταφεύγω στο πλέξιμο. Και οπωσδήποτε πριν ολοκληρώσω μια μελέτη, παρουσίαση ή άρθρο, χρειάζομαι τουλάχιστον ένα πουλόβερ για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις και τις ιδέες μου. Περιττό να πω ότι τα τελευταία χρόνια, με την κρίση, την πανδημία και όλα τα άλλα που προκάλεσαν τόσες αλλαγές μικρής και μεγάλης κλίμακας στις ζωές μας, έχω ξοδέψει για αγορά νημάτων περισσότερα από όσα πριν.
Με ενδιαφέρει πολύ το πλέξιμο και από θεωρητική άποψη. Διαβάζω σχετικές ανθρωπολογικές, φεμινιστικές και πολιτικές αναλύσεις και μονογραφίες. Εξάλλου, θεωρώ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου την συναισθηματική και αισθητηριακή εμπειρία του πλεξίματος. Και ενδιαφέρομαι να δω πώς την βιώνουν και άλλοι. Γι΄αυτό διαβάζω μυθιστορήματα –ομολογώ ότι δεν πρόκειται για υψηλή λογοτεχνία– από αισθηματικά έως αστυνομικά, των οποίων η πλοκή στρέφεται γύρω από το πλέξιμο. Συνήθως είναι γραμμένα από πλέκτριες. Παρατηρείστε την ετυμολογική συνάφεια «πλοκή-πλέκω».
Καλύτερα να μην αναφέρω πόσα κουβάρια νημάτων γεμίζουν το κάθε σπίτι όπου έχω κατοικήσει –προς απελπισία της υπόλοιπης οικογένειας. Ούτε σε πόσα χάρτινα και ηλεκτρονικά περιοδικά από την Αγγλία και τις ΗΠΑ είμαι συνδρομήτρια.
