Ο Τσάρλι ή Charly ή Charlie ήταν Γάλλος. Αλλά στο ιατρικό πιστοποιητικό για την αποδημία οι ειδικοί επιστήμονες έγραψαν «chat Européen». Γιατί ο Τσάρλι ήταν γάτος. Από αυτό το έγγραφο γνώρισα την ευρωπαϊκή διάσταση του Τσάρλι. Εγώ νόμιζα ότι ήταν ένας αλητόγατος. Δεν ήξερα ότι κράταγε από σόι. Προφανώς ούτε ο ίδιος.
Αγορασμένος φράγκα τριάντα από τα μαγαζιά με ζώα στο Quai de la Mégisserie – ο πιο φτηνός γάτος γιατί ήταν μαύρος. Εγκαταστάθηκε στη σοφίτα μου, στον έκτο όροφο χωρίς ασανσέρ του παλιού κτιρίου του μπουλβάρ Richard Lenoir.
Χώρος δράσης του Τσάρλι οι μεταλλικές επικλινείς στέγες του οικοδομικού τετραγώνου το οποίο αλώνιζε νυχθημερόν. Όταν έμενε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε μες στο σπίτι, έρχονταν οι φίλοι του και τον αναζητούσαν. Τους έβλεπα να κοιτάνε αδιάντροπα από το παράθυρο. Τότε ανακάλυψα ότι μια άλλη κοινωνία ζούσε πάνω από τα κεφάλια μας, ερωτευόταν και αναπαραγόταν, ενίοτε με κραυγές δυνατές.
Όταν όμως ο Τσάρλι επέστρεφε σπίτι, ήταν σκέτο μαρτύριο. Όχι γι’ αυτόν, για μένα. Άκουγα τα νύχια του να γλιστρούν στη λαμαρίνα, στην αναγκαστική κατάβαση μέχρι το παράθυρο της σοφίτας, και δεν ήξερα αν θα σταματήσει εκεί ή θα καταλήξει έξι ορόφους πιο κάτω, στο πεζοδρόμιο.
Αδύνατο να συνηθίσω στην ιδέα ότι στο τέλος του σλάλομ υπήρχε το φαρδύ λούκι που τον υποδεχόταν και απέτρεπε την ελεύθερη πτώση του στο κενό. Κάτι που οπωσδήποτε ήξερε ο ίδιος, γι’ αυτό δεν ίδρωνε το αυτί του.
Έτσι συνέχιζε την ήρεμη ζωή του μέχρι που ένα ευχάριστο συμβάν για μένα έφερε τη δική του δυστυχία.
Όταν τέλειωσε η δική μου μεταναστευτική περίοδος, με την πτώση της χούντας το 1974, έπρεπε να μετακομίσει. Ήταν υποχρεωμένος να υποταχτεί στην αυταρχική απόφασή μου και να με ακολουθήσει στην Ελλάδα.
