Το ερώτημα είναι πάντα πώς να ξεκινήσεις την ιστορία. Για την Παλαιστίνη.
Πίσω, στo 2011.
Στο θέατρο Αμαλία, της τότε λαμπρής Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης». Εκεί όπου την άνοιξη φιλοξενήθηκε η παράσταση Το όνομά μου είναι Rachel Corrie, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου.
Γυμνάσιο εμείς. Στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Με καθηγητές που έπαιρναν πολύ σοβαρά την ευθύνη του να καθοδηγείς παιδιά. Ανάμεσά τους κι εκείνος. Ο Γιώργος Φράγκογλου, φιλόλογος (μόνο; δεν είμαι σίγουρη!). Αεικίνητος. Άνθρωπος-βιβλιοθήκη. Φύτευε συνεχώς σπόρους και ό,τι πιάσει (έχω έναν ολόκληρο κήπο μέσα μου).
Ο κ. Φράγκοκλου λοιπόν πρότεινε μια δράση. Μαθητές και μαθήτριες του Καλλιτεχνικού Σχολείου να παρουσιάσουμε αποσπάσματα από την Αριάγνη του Στρατή Τσίρκα στο φουαγέ του θεάτρου Αμαλία την ώρα της προσέλευσης του κοινού.
Μετά την παρουσίαση καθίσαμε πάνω πάνω, δίπλα στον φωτιστή, οκλαδόν, να δούμε την παράσταση που ανοίξαμε.
Τέλος παράστασης. Κάτι άλλαξε. Δεν ήμουν ίδια με εκείνο το παιδί που κάθισε οκλαδόν πριν ανοίξουν τα φώτα της σκηνής. Η Παλαιστίνη δεν ήταν πια αόρατη για μένα.
Θα έρθει να το προσυπογράψει μια άλλη φιλόλογος (μόνο άραγε; δεν είμαι σίγουρη!), η Τζένη Καραβίτη, με τη δράση «1.000 γερανοί για τη Γάζα». Αρχίσαμε να «σκεφτόμαστε τους άλλους» μαζί της.
Κάποιοι λογαριασμοί είχαν ανοίξει.
2020. Το γνωστό. Αυτό του εγκλεισμού, του πανικού, των μηνυμάτων για λίγο αέρα. Αναλόγως τι αέρα θες. Κι εμείς εκεί. Στο κτίριο της Μονής Λαζαριστών, μια ανάσα πριν αποφοιτήσουμε από τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ.
Στο τελευταίο έτος της σχολής είχαμε το έθιμο των ατομικών διπλωματικών εξετάσεων. Διάλεξε ένα έργο, σκηνοθέτησέ το, φώτισέ το, ντύσ’ το με μουσικές, παίξ’ το, παρουσίασέ το το καλοκαίρι λίγο πριν αποχαιρετήσεις την ασφάλεια.
