Το σχεδιάζαμε από καιρό. Είναι, βλέπεις, αυτή η ρημάδα η βίζα που απαιτεί χρόνο, υπομονή κaι επιμονή. Ποτέ δεν ξέρεις αν και πότε θα σου χορηγηθεί. Γι’ αυτό έτσι και σου κάτσει και λάβεις την έγκριση, δεν έχεις την πολυτέλεια να καλοεξετάσεις αν σε βολεύει ή όχι η συγκυρία. Μπαίνεις στο αεροπλάνο και τραβάς για εκεί το γρηγορότερο, χωρίς αναβολή.
Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ τον Οκτώβριο του 2023 στην πτήση της Turkish Airlines για Αλγέρι. Κομμένη στα δύο. Με το ένα μάτι στον χάρτη της διαδρομής και το άλλο στα δελτία ειδήσεων. Με τη μισή καρδιά στο ταξίδι που ξεκινούσε και την άλλη μισή στην αιμορραγούσα Γάζα.
Και στη συνέχεια ήρθε η ώρα της επίσκεψης στην Κάσμπα. Στο εμβληματικό σκηνικό της Μάχης του Αλγερίου. Με όσα σηματοδοτεί ιστορικά για όποιον γνωρίζει τι διαδραματίστηκε εδώ κατά τον απελευθερωτικό αγώνα των Αλγερινών για να αποτινάξουν από πάνω τους 120 χρόνια γαλλικής κατοχής.
Με την ανάμνηση από την πλημμυρίδα των σκέψεων και της συναισθηματικής φόρτισης που με είχαν κυριεύσει όταν πρωτοσεργιάνισα σε τούτα τα σοκάκια πριν από δεκαπέντε χρόνια. Και με τη συγκίνηση να ξεχειλίζει και πάλι.
