Το διάλειμμα ήταν η αγαπημένη μου στιγμή. Δεν το περίμενα απλά, προετοιμαζόμουν για την ώρα του διαλείμματος όπως οι καλοί μαθητές για το σχολείο. Με τη δυσλεξία, στα μαθήματα όλες μου οι προσπάθειες δεν έπιαναν τόπο.
Αποφάσισα λοιπόν, από το δημοτικό ακόμη, ότι όφειλα στο διάλειμμα να παίρνω άριστα. Για να μπορέσω να υπάρξω και να έχω μια απάντηση της προκοπής στα σχόλια και στις λοιδορίες που με έκαναν να ντρέπομαι.
Σκεφτόμουν αποβραδίς τι ανεκδιήγητα θα πω στους συμμαθητές μου στο πρώτο διάλειμμα. Ιστορίες που να τους συγκινούν και να τους εξάπτουν τη φαντασία.
Σκεφτόμουν τι θα πω στο δεύτερο και τι στο τρίτο. Μάλιστα κρατώντας τους σε όλο και μεγαλύτερη αγωνία ώστε μερικές φορές να τους κάνω να με ψάχνουν για να ακούσουν τη συνέχεια.
Όσο πιο τρομακτική και αιματοβαμμένη η ιστορία –και είχα πολλές τέτοιες– τόσο η επιτυχία ήταν μεγαλύτερη. Αυτούς δε που με σχολίαζαν ή χαζογελούσαν με τις αστοχίες μου μες στην τάξη τους απέκλεια από την παρέα μέχρι να μετανοήσουν για την απρεπή συμπεριφορά τους. Αυτό συνεχίστηκε αδιαλείπτως σε όλο το δημοτικό.
Στο γυμνάσιο τα πράγματα δυσκόλεψαν. Έπρεπε να εφεύρω νέα, πιο σοβαρά και πολύπλοκα θέματα. Αυτό στη αρχή με δυσκόλευε. Όμως με επιμονή και σταθερότητα, ως αριστούχος του διαλείμματος, βρήκα τον δρόμο μου.
Ήμασταν πλέον αρκετά μεγάλοι και το ερωτικό αποτελούσε κεντρικό και κρίσιμο θέμα. Με τη βοήθεια των βιβλίων για ενήλικες των εκδόσεων Cobra –τα οποία δανειζόμουν από τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου– διηγούμουν σε συνέχειες τις άκρως ερωτικές σκηνές της απαράμιλλης βιβλιογραφίας μου, αναβαθμίζοντας στα ύψη το «μάθημα» των διαλειμμάτων.
