Το έγγραμμα είναι η καταγραφή μιας κομβικής περιόδου. Μιας εποχής όπου πολλά από τα προσωπικά αλλά και συλλογικά αφηγήματα φύγαν ανεπιστρεπτί. Όμως ακόμη κι αυτή η μεγάλη φυγή άφησε ίχνη πίσω της. Έναν χάρτη για όσα θα ξαναγεννηθούν. Όλη η εκρηκτική, η ζωογόνος δύναμη που ακόμη και όταν οι παραστάσεις τρεμοσβήνουν μένει εκεί, μια αφηρημένη υπενθύμιση, μια βουτιά στην αρχή των πραγμάτων, μια υπόσχεση.
Αυτή η κίνηση που μας συντροφεύει από την αρχή του καταγραμμένου πολιτισμού είναι και η κίνηση αυτής της έκθεσης. Μια κίνηση απλή, ενστικτώδης, σωματική. Μια πράξη.
Με τα πιο ταπεινά υλικά πλέον, μιας και δεν έμεινε άλλη επιλογή στην εποχή της λιτότητας. Σε αυτή την εποχή που υποχρεώθηκα να πουλήσω το εργαστήριό μου για να επιβιώσω, χάνοντας το σύνολο του έργου μου και μαζί με αυτό και τις ψευδαισθήσεις της υστεροφημίας που συνήθως κρατάνε τους καλλιτέχνες ζωντανούς.
Φιλοξενούμενος πλέον σε έναν μικρό χώρο στο εργαστήριο της μητέρας μου και με ελάχιστο κεφάλαιο, κατάφερα να ξεκινήσω από την αρχή. Δεν είμαι μόνος. Πολλοί καλλιτέχνες βρίσκονται αντιμέτωποι με ανάλογες συνθήκες. Στην εποχή της αυθυποβολής της ανάπτυξης κανείς δεν μπορεί να πει στους καλλιτέχνες πώς να επιβιώσουν. Ο κλοιός στενεύει. Η φορολογία αδυσώπητη.