Νομίζω η ιστορία μου με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας και την Camera Zizanio είναι μια από τις πιο όμορφες που μπορώ να διηγηθώ. Υπάρχει αυτή η αόρατη κλωστή ανάμεσα μας που με καλεί κάθε χρόνο την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη κοντά στον παλμό ενός σύντομου κινηματογραφικού χτύπου.
Η ακριβής ανάσυρση της δικής μου ιστορίας είναι δύσκολη υπόθεση. Νομίζω, όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβρη της Ε΄ δημοτικού. Η ομάδα τέχνης Πάροδος είχε έρθει στο σχολείο μας για να προαναγγείλει την έναρξη του φεστιβάλ. Και να μας καλέσει να συμμετέχουμε στην τελετή έναρξης.
Από τότε μάλιστα είναι και η φωτογραφία – στην οποία φαίνομαι λίγο ιδρωμένη από το σκετσάκι της τελετής. Αλλά και γεμάτη αγωνία αλλά και χαρούμενη που ήμουν μέλος αυτού του εγχειρήματος, το οποίο φάνταζε τεράστιο στα μάτια μου. Ας προσθέσουμε επίσης το γεγονός ότι δεν λάτρευα τις φωτογραφίσεις.
Εκείνη τη χρονιά μάλιστα είχα κάνει αίτηση με τον αδελφό μου για την κριτική επιτροπή. Ήμουν απολύτως σίγουρη ότι θα κληρωνόμουν. Μπορεί κάποιος εύκολα να φανταστεί το κλίμα που επικρατούσε στο σπίτι όταν κληρώθηκε μόνο ο αδελφός μου. Ζήλεψα τόσο πολύ! Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν μου δινόταν η ευκαιρία να συμμετάσχω κι εγώ.
Δεν ζητούσα πολλά. Μια κενή θέση και ένα χαρτί για να σημειώνω την κριτική για κάθε ταινία. Ο θυμός μου για τον αδελφό μου μεταμορφώθηκε σε θυμό για το φεστιβάλ! Ένιωθα σαν να έπαιζαν όλοι μαζί το αγαπημένο μου επιτραπέζιο και εγώ ήμουν εκτός. Ήμουν αναγκασμένη να παρακολουθώ, χωρίς να μπορώ να βάλω το δικό μου πιόνι στο παιχνίδι.
Όταν κάθε απόγευμα έφευγε ο αδελφός μου για να πάει στο Θέατρο Απόλλων κι εγώ έπρεπε να πάω στα γαλλικά, ήταν σαν να μου έστριβαν ένα μαχαίρι που είχε ήδη καρφωθεί στην καρδιά μου από την αρχή της εβδομάδας.
