Ημουνα κάπου 16-17 χρόνων, νομίζω, στην πρώτη μου μεγάλη συνεργασία, που ήταν με τον Χρήστο Παπαδόπουλο και Τα Παιδιά Από την Πάτρα. Το 1994-1995 ήμασταν μια σεζόν στο Αχ, Μαρία και για την άλλη σεζόν, το 1995-1996, ετοιμάζαμε μια μεγάλη περιοδεία. Θα πηγαίναμε να παίξουμε σε διάφορα μέρη στο εξωτερικό και στην Ελλάδα.
Και μου λέει ο Χρήστος ο Παπαδόπουλος: «Στις συναυλίες που θα πηγαίνουμε θα ανεβαίνεις και θα ανοίγεις το πρόγραμμα με το “Jastar amenge dur” (Έλα να πάμε μακριά)», ενώ Τα Παιδιά Από την Πάτρα έπαιζαν εντελώς λαϊκά τραγούδια.
«Άντε, ρε Χρήστο» του λέω, «εντάξει σε μια μουσική σκηνή, στο Αχ Μαρία, είναι κάπως εντάξει αυτό, δεν είναι περίεργο. Έρχεται εκεί κόσμος που τα έχει αυτά τα ακούσματα. Αλλά τώρα σε όλες τις συναυλίες που πάμε και θα παίζουμε αυτά τα λαϊκά, να ανεβαίνω εγώ με το αυτό το κομμάτι;».
Ο Χρήστος έχει κάτι τέτοιες περίεργες συνθέσεις έθνικ σε πολλά από τα τραγούδια του και του άρεσε από τότε. Και μου λέει: «Ναι, θα ανεβείς με το “Jastar amenge dur”».
Δέχτηκα. Και σε κάθε συναυλία, σε όλες τις συναυλίες που ξεκινάγαμε με το «Jastar amenge dur» είχα απήχηση πολύ μεγάλη. Μέχρι και στη Γερμανία, σε κάτι μεγάλες αίθουσες που παίζαμε και είχε πολλούς Έλληνες ομογενείς.
Έλεγα του Χρήστου: «Ρε Χρήστο, εδώ να ξεκινήσω με κανένα λαϊκό, στα ελληνικά». «Όχι» επέμενε εκείνος, «θα πεις το “Jastar amenge dur”».