Ζεφύρι, άνοιξη 2014. Μια περιοχή στις παρυφές της Αθήνας, με αρκετούς Τσιγγάνους, δύσκολη και προβληματική. Προετοιμασίες γυρισμάτων για το ντοκιμαντέρ Μικρές ιστορίες Ρομά. Πολλά από όσα συνήθως κυριαρχούν στις εικόνες που έχουμε για τους Τσιγγάνους εδώ απουσίαζαν.
Υπήρχαν όμως πολλά νέα στοιχεία που σιγά σιγά ανακαλύπταμε. Θέλαμε, στα νέα δεδομένα ένταξης των Ρομά σε αστικό περιβάλλον, αλλά και κρίσης, να εστιάσουμε στα όνειρα, στις φιλοδοξίες και στη ζωή συγκεκριμένων προσώπων – χαρακτήρων.
Ο Κώστας, ένας από τους ανθρώπους που γνωρίσαμε στην περιοχή, με προσκαλεί στο σπίτι τους. Δύο δωμάτια· η γυναίκα του και τα τέσσερα ανήλικα αγόρια τους. Τα παιδιά παίζουν ασταμάτητα, φωνάζουν και με βάζουν στην παρέα τους.
Έχω ενθουσιαστεί. Επιτέλους παιδιά που παίζουν μεταξύ τους και όχι με μια οθόνη. Ο Κώστας να κρατάει το κεφάλι του από τη φασαρία.
Κάποια στιγμή, όταν ο Κώστας και η γυναίκα του πηγαίνουν στο άλλο δωμάτιο, το πιο μικρό από τα παιδιά, τριών-τεσσάρων χρόνων, βρίσκει την ευκαιρία, με πιάνει από το χέρι και μου λέει πονηρά: «Δώσε μου ένα ευρώ».
Τα μεγαλύτερα το αποτρέπουν και το μαλώνουν. Ο Κώστας επιστρέφει και συνεχίζουμε σαν να μην έγινε τίποτε. Με κάθε ευκαιρία το σκηνικό επαναλαμβάνεται ακόμη δυο-τρεις φορές: «Δώσε μου ένα ευρώ».
Λίγες μέρες μετά ξαναπηγαίνω επίσκεψη στο σπίτι τους. Ο μικρός το ξέρει και με περιμένει στον δρόμο. Με πλησιάζει χαρούμενος και έτοιμος ξανά. «Δώσε μου ένα ευρώ» του λέω πρώτος εγώ αυτήν τη φορά. Αφοπλίστηκε.
Ο Κώστας ζούσε με την οικογένειά του σε μεγάλη ανέχεια. Αισθανόταν άσχημα για το φτωχικό του σπίτι και δεν θέλησε να κάνουμε γυρίσματα εκεί μέσα. Σε μια από τις επισκέψεις μου θέλησα, με κάποιον τρόπο, να ανταποδώσω τη βοήθεια και τη φιλοξενία τους, όπως και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν.
