Κάποια Χριστούγεννα της δεκαετίας του 2000, στον Πειραιά. Περπατούσαμε στην Τσαμαδού, ο καιρός ήταν αρκετά ψυχρός. Η μπάντα του δήμου είχε βγει έξω με ένα μεγάλο σχήμα μουσικών, με τις στολές τους, τον μαέστρο τους, τα αναλόγια πάνω στα χάλκινα όργανα. Ένας αδέσποτος σκύλος ακολουθούσε πιστά την μπάντα. Όποτε εκείνη σταματούσε, σταματούσε αμέσως κι εκείνος· όποτε ξανάπιανε τον βηματισμό της, αμέσως έπαιρνε τον δρόμο και ο σκύλος. Ήταν ευτυχής. Το ανάστημά του καμαρωτό και η ουρά του περιχαρής κινούνταν, ίσως, στον ρυθμό της μπάντας.
Βέβαια, η ρυθμική κίνηση της ουράς μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια που τη δημιούργησα εκ των υστέρων και το υποσυνείδητό μου την παρουσιάζει ως πραγματική ανάμνηση, αλλά δεν μπορώ να το γνωρίζω.
Είναι πια περίπου είκοσι απίστευτα μακρά χρόνια που πέρασαν. Ο σκύλος είναι ίσως ο μόνος από τους τότε παρευρισκομένους που δεν βρίσκεται πια στον κόσμο ετούτο. Αδέσποτοι σκύλοι δεν υπάρχουν πια στην πόλη.
Η νεανική μου ανάμνηση όμως δεν θα σβήσει ποτέ απ’ ό,τι φαίνεται· ίσως γιατί την ίδια μέρα, όπως κάθε μέρα εκείνης της ζωής μου, μας περίμενε ένας άλλος πρώην αδέσποτος σκύλος στο σπίτι μου. Ούτε κι εκείνος ανήκει πια στον κόσμο ετούτο.
