Skip to content
Home » «Όταν έρθει εκείνη η ώρα, όσα Πολυτεχνεία χρειαστούν να γίνουν θα γίνουν»

«Όταν έρθει εκείνη η ώρα, όσα Πολυτεχνεία χρειαστούν να γίνουν θα γίνουν»

    «Όταν έρθει εκείνη η ώρα, όσα Πολυτεχνεία χρειαστούν να γίνουν θα γίνουν»

    Published

    «Όταν έρθει εκείνη η ώρα, όσα Πολυτεχνεία χρειαστούν να γίνουν θα γίνουν»

    Published
    Η Ειρήνη Βογιατζή γράφει στο Short Stories για τις τρεις μέρες πυκνού ιστορικού χρόνου που έζησε στη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

    Από την Τετάρτη 14 του Νοέμβρη 1973 πήγαινα κάθε μέρα για να δω τους συμφοιτητές μου, όπως έκανα τις περισσότερες μέρες μετά τη δουλειά το απογευματάκι.

    Είχα έναν χρόνο που δεν ήμουν πια ανάμεσά τους. Τριγυρνούσα σε άλλους χώρους πιο «ασφαλείς». Αλλά το μυαλό μου πάντα εκεί, μαζί τους, στις αγωνίες τους για τις φοιτητικές εκλογές και τις προτάσεις τους να κάνουν κάτι για να ξυπνήσουν τους κοιμισμένους. Κάτι δυνατό!

    Τις τρείς τελευταίες μέρες κάθε φορά που πήγαινα φοβόμουν και πιο πολύ. Το πράγμα φόρτωνε και αγρίευε. Το καταλάβαινες αλλά όταν έμπαινες στα κτίρια του Πολυτεχνείου ήταν σαν να ψήλωνες ένα μέτρο.

    Παρακολουθούσα τους μεγαλύτερους με το στόμα ανοιχτό. Στις συνελεύσεις με τους εργάτες οι φλέβες στον λαιμό τους πετάγονταν. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα από την αϋπνία. Λίγο πριν φύγω το βράδυ, πήγαινα σε μια γωνιά και έγραφα σε ένα χαρτί με ένα πινέλο «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ». Το έπαιρνα μαζί μου και το πετούσα τυχαία στον δρόμο.

    Την Παρασκευή 16 του Νοέμβρη δεν πήγα στην τράπεζα. Είχα υποσχεθεί να μπω από το πρωί στο Πολυτεχνείο για να βοηθήσω. Το μεσημέρι κάποιος φώναξε: «Ή μέσα ή έξω». Διάλεξα να μείνω μέσα.

    Μου έδωσαν να κρατάω σφιχτά έναν καθρέφτη στο παράθυρο για να εμποδίζω τη λήψη φωτογραφιών από τα συνεργεία της ασφάλειας που είχαν εγκατασταθεί στα γύρω κτίρια.

    Μάζεψα τα μαλλιά μου μες στον γιακά του παλτού μου, σήκωσα τα χέρια μου όσο ψηλότερα μπορούσα και βγήκα γρήγορα μαζί με αγνώστους προς τη Στουρνάρη

    Τα ξημερώματα του Σαββάτου 17 του Νοέμβρη κοντά στις τρεις ένα από τα τρία ΑΜΧ 30 έπεσε πάνω στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Έγινε πανδαιμόνιο. Χαθήκαμε με τους δικούς μου. Μάζεψα τα μαλλιά μου μες στον γιακά του παλτού μου, σήκωσα τα χέρια μου όσο ψηλότερα μπορούσα και βγήκα γρήγορα μαζί με αγνώστους προς τη Στουρνάρη.

    Ριπές πυροβόλων ακούγονταν από παντού και σειρήνες από τα τανκ. Οι σόλες μου κολλούσαν στην άσφαλτο και στις πλάκες για πολλή ώρα. Πάτησα μέσα σε εκείνη τη μικρή κόκκινη λιμνούλα, απρόσεχτη καθώς έβγαινα; Κοίταζα μόνο μπροστά και περπατούσα γρήγορα. Αν ακουμπούσες πάνω μου ένα σίδερο πυρωμένο τίποτε δεν θα καταλάβαινα.

    Έφτασα στο σπίτι μου με τα πόδια. Ομόνοια – Μακρυγιάννη από τους παράδρομους. Κόντευε να ξημερώσει. Όταν μπήκα μέσα, κανείς δεν μου είπε τίποτα. Δεν με μάλωσε επειδή άργησα. Δεν με ρώτησε πού γυρνούσα αλλά κι εγώ ποτέ ξανά δεν θα ήμουν η ίδια. Ό,τι άλλο έζησα εκείνο το βράδυ είναι δικό μου.

    Εκείνες οι τρεις μέρες του 1973 δεν θα πάνε χαμένες κι όπως λέει ένα τρελλόπαιδο φιλαράκι μου: «Όταν έρθει εκείνη η ώρα, όσα Πολυτεχνεία χρειαστούν να γίνουν θα γίνουν».

    Είμαι αισιόδοξη και το πιστεύω. Ελεύθερη κι ανένταχτη πάντα. Η τιμή του αγώνα δεν εξαντλείται με ένα στεφάνι ούτε με μια παρέλαση ούτε με μια διαδήλωση. Το Πολυτεχνείο είναι ιδέα και σαν τέτοια πρέπει να τη φυλάξουμε μέσα μας όλοι οι δημοκράτες.

    banner_300_250
    Picture of Ειρήνη Βογιατζή
    Η Ειρήνη Βογιατζή είναι εικαστικός

    MORE STORIES

    Άγγελος Χάγιος_Έρωτας και αντίσταση στα χρόνια της xούντας
    Short

    Έρωτας και αντίσταση στα χρόνια της xούντας

    Ο Άγγελος Χάγιος αφηγείται στο Short Stories ένα περιστατικό που έζησε στα κρατητήρια της Καστέλλας τον καιρό της χούντας, το οποίο του έδωσε δύναμη και ανανέωσε την πίστη του στη νικηφόρα έκβαση του αγώνα

    ARISTOTELIS SARRIKOSTAS τανκ πολυτεχνείο
    Short

    «Αλκμηνάκι, πάμε να δούμε το τανκ;»

    Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής το 1973, ένιωσε ότι ζούσε την τελευταία της νύχτα όταν βρέθηκε απέναντι στο τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου