Skip to content
Home » Ο Παύλος Φύσσας, ο πιο δικός μου ξένος

Ο Παύλος Φύσσας, ο πιο δικός μου ξένος

    Ο Παύλος Φύσσας, ο πιο δικός μου ξένος

    Published

    Ο Παύλος Φύσσας, ο πιο δικός μου ξένος

    Published
    Η Δώρα Χρυσικού γράφει στο Short Stories για τον Παύλο Φύσσα με αφορμή την παράσταση «18/9» η οποία επικεντρώνεται στην εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, τη δολοφονία του Φύσσα και τη δίκη της ναζιστικής οργάνωσης

    Μια μέρα στο Εφετείο, μια από εκείνες τις ατελείωτες μέρες, η κυρία Μάγδα μου έδωσε ένα τετραδιάκι με τη μορφή του Παύλου Φύσσα στο εξώφυλλο. Έγραφε «6 χρόνια, #σιγά μην φοβηθώ#». Μου έδωσε άλλο ένα για τη φίλη μου τη Μαρία Παρέντη που μόλις είχε γεννήσει λέγοντάς μου: «Πες της να γράψει την ιστορία του Παύλου για να την πει στην κόρη της όταν μεγαλώσει».

    Έτσι ήθελε η Μάγδα Φύσσα να διαφυλάξει τη μνήμη του παιδιού της. Να τον κρατήσει ζωντανό για τις γενιές που θα έρθουν. Ώστε να  μάθουν οι επόμενοι τη σύντομη ζωή του και τη θρασύδειλη δολοφονία του. Να μπορέσουν να καταλάβουν τα παιδιά του μέλλοντος από ποια ακριβά υλικά ήταν πλασμένος ο γιος της.

    Ο Παύλος που στα τέσσερα λεπτά που κρατήθηκε ζωντανός μετά τη μαχαιριά του Ρουπακιά μπόρεσε να προστατέψει τους φίλους του. Να δείξει τον δολοφόνο του. Και τελικά να φέρει στην επιφάνεια την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και να σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους της.

    Γι’ αυτό και η σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου πάντα θα του χρωστάει. Και οι επόμενες γενιές θα ξέρουν πως υπήρξε ο Παύλος Φύσσας που δολοφονήθηκε «όρθιος σε δημόσια θέα». Όχι για προσωπικές διαφορές, όχι για το ποδόσφαιρο αλλά επειδή ήταν αντιφασίστας καλλιτέχνης. Στοχοποιημένος από τα θρασίμια της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.

    Τον Παύλο Φύσσα δεν τον γνώρισα. Περπάτησα όμως μαζί με χιλιάδες άλλους φωνάζοντας το όνομά του. Τραγούδησα τα τραγούδια του. Αγκάλιασα τους φίλους του. Γνώρισα τη γειτονιά του. Ασπάστηκα τις ιδέες και τα όνειρά του για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Κι αγάπησα ό,τι αγαπούσε.

    Ένιωσα το χάδι της Μάνας του, την αγκαλιά της.

    Οι επόμενες γενιές θα ξέρουν πως υπήρξε ο Παύλος Φύσσας που δολοφονήθηκε «όρθιος σε δημόσια θέα» επειδή ήταν αντιφασίστας καλλιτέχνης

    Ο Παύλος έγινε ο πιο δικός μου ξένος, παρών μες στην απουσία. Μέσα σε αυτά τα έντεκα χρόνια από τη δολοφονία του έγινε φίλος, συνοδοιπόρος, αδελφός, σύμβολο, υπενθύμιση και προτροπή.

    Πολλά άλλαξαν στη ζωή μου αυτά τα χρόνια. Οδοστρωτήρας πέρασε από πάνω μου. Μερικά πράγματα όμως έμειναν αναλλοίωτα και αδιαπραγμάτευτα. Ο απέραντος θαυμασμός, η εκτίμηση και η βαθιά αγάπη μου γι’ αυτήν τη σπουδαία γυναίκα, γι’ αυτή την οικογένεια που συνεχίζει να παλεύει με αξιοπρέπεια για δικαιοσύνη και δικαίωση.

    Το 18/9 είναι η προσωπική μου οφειλή και η τήρηση εκείνης της υπόσχεσης.

    Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον γιο σου, Μάγδα.

    •••

    Η παράσταση 18/9 ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τις 10.10 έως τις 03.11.2024. Ιδέα: Δώρα Χρυσικού. Κείμενο: Μαρία Λούκα, Κοραής Δαμάτης. Σκηνοθεσία Κοραής Δαμάτης.

    banner_300_250
    Picture of Δώρα Χρυσικού
    Η Δώρα Χρυσικού είναι ηθοποιός

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Ζακ Κωστόπουλος μητέρα Ελένη Κωστοπούλου shortstoriesgr
    Short

    Το σύντομο μα ορμητικό ταξίδι στη ζωή του γιου μου Ζακ

    Η Ελένη Κωστοπούλου γράφει στο Short Strories για το σύντομο ταξίδι στη ζωή του γιου της Ζακ, λίγες μέρες πριν από την ανακοίνωση της ετυμηγορίας του Μικτού Ορκωτού Εφετείου στο οποίο δικάστηκαν σε δεύτερο βαθμό οι δολοφόνοι του

    Πακιστανός Sideris_shortstories
    Short

    Ο Μοχάμαντ και ο πατέρας μου: Οι παράλληλες ιστορίες δύο εργατών

    Ο Θωμάς Σίδερης συμπλέκει στο Short Stories την ιστορία ενός Πακιστανού πρόσφυγα με εκείνη του πατέρα του, εργάτη στη Ζώνη Περάματος, με αφορμή την προβολή της ταινίας του «Gas station» στην Πλατφόρμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

    αντάρτισσα ελεάννα γεωργούλη ηθοποιός short stories
    Short

    Η γιαγιά μου η αντάρτισσα… η γλυκιά μου Βασούλα

    Η Ελεάνα Γεωργούλη διηγείται στο Short Stories την ιστορία της γιαγιάς της, της Βάσως Στροφύλλα, η οποία, αφού εκδικήθηκε τη δολοφονία της αδελφής της από τους χίτες, έγινε αντάρτισσα του ΕΛΑΣ, υπήρξε πολιτική κρατούμενη από το 1947 έως το 1953 και γλύτωσε από θαύμα το απόσπασμα