Πριν από μερικούς μήνες ξεκινήσαμε τα γυρίσματα της νέας μικρού μήκους ταινίας μου με τα παιδιά που με βοηθάνε σε κάθε πρότζεκτ. Γνώρισα καθένα από αυτά τα παιδιά σε διαφορετικές συγκυρίες. Σε καλλιτεχνικά σχολεία, σε φεστιβάλ ή σε προηγούμενες συνεργασίες.
Για μένα η συνεργασία σε ένα γύρισμα είναι το πιο σημαντικό βήμα. Αυτό που έχω ανάγκη από μια ομάδα είναι η όρεξη για συνεργασία. Επίσης μου αρέσει που πιστεύουν σ’ εμένα και θέλουν να με βοηθήσουν σε αυτό που θέλω να κάνω. Οπότε δουλέψαμε πάλι όλοι μαζί και πρόσφατα τελειώσαμε τα γυρίσματα της καινούργιας ταινίας μου.
Είναι μια ταινία περίπου 17 λεπτών που αφηγείται τη ρουτίνα ενός νέου φοιτητή, ο οποίος δεν περιμένει τίποτε από το μέλλον. Έχει παγιδευτεί στη λούπα της βαρετής καθημερινότητας, ώσπου μια ανακάλυψη θα του αλλάξει την πορεία της ζωής του.
Τώρα βρίσκομαι στο στάδιο του μοντάζ της ταινίας και της σύνθεσης της μουσικής. Είναι η φάση που τα κομμάτια του παζλ σιγά σιγά ενώνονται και με ενθουσιάζει αυτό που βγαίνει.
Η διαδικασία του γυρίσματος είναι πάντα ένα ευχάριστο κομμάτι της δημιουργίας. Το λέω ευχάριστο όχι μόνο για τις ευκολίες, αλλά και για τα εμπόδια που συναντάμε σε κάθε καινούργιο πρότζεκτ. Αυτό που θα σας αφηγηθώ δεν θα το έλεγα ακριβώς εμπόδιο επειδή δεν μας δυσκόλεψε, αλλά μας εξέπληξε και το βρήκαμε αστείο.
Βρισκόμασταν λοιπόν στο τελευταίο μας γύρισμα για την ταινία. Μεσημέρι με πολύ ήλιο, σε έναν δρόμο μιας γειτονιάς στον Άλιμο με απίστευτες βίλες. Ευτυχώς δεν είχε τόση ζέστη εκείνες τις μέρες. Οπότε μας ήταν εύκολο να είμαστε κάτω από το φως του ήλιου για πολλές ώρες.