Skip to content
Home » Όταν οι Γερμανοί έψαχναν για αντάρτες στο χωριό μου

Όταν οι Γερμανοί έψαχναν για αντάρτες στο χωριό μου

    Όταν οι Γερμανοί έψαχναν για αντάρτες στο χωριό μου

    Published
    Ο Θανάσης Πυρπύλης (αριστερά) με τον φίλο του Σωκράτη Ζυγούρη λίγα χρόνια μετά την άφιξη των Γερμανών στο χωριό τους

    Όταν οι Γερμανοί έψαχναν για αντάρτες στο χωριό μου

    Published
    Ο Θανάσης Πυρπύλης (αριστερά) με τον φίλο του Σωκράτη Ζυγούρη λίγα χρόνια μετά την άφιξη των Γερμανών στο χωριό τους
    Ο Θανάσης Πυρπύλης θυμάται για λογαριασμό του Short Stories την έλευση των Γερμανών στο χωριό του, την Αμβρακιά της ορεινής Αιτωλίας, όταν ο ίδιος ήταν εξάχρονο παιδί

    Τον Αύγουστο του 1944 ένα απόσπασμα του γερμανικού στρατού, ψάχνοντας για αντάρτες, ήρθε στο χωριό μου, στην Αμβρακιά ορεινής Αιτωλίας. Οι Γερμανοί έφτασαν στο χωριό με μεταγωγικά μουλάρια, ελαφρύ πυροβολικό και πεζούς, μέσω του γειτονικού χωριού Αργυρό Πηγάδι.

    Στην είσοδο του χωριού ο παπα-Φώτης και δυο τρεις γέροντες τους περίμεναν με κίνδυνο της ζωής τους. Κρατούσαν ένα μπουκάλι τσίπουρο, λουκούμια και άσπρα μαντίλια. Παρακάλεσαν τους Γερμανούς να μην κάψουν το χωριό. Οι νέοι άντρες είχαν κρυφτεί στα γύρω βουνά. Στα σπίτια έμειναν οι γυναίκες, οι γέροι και τα παιδιά.

    Οι Γερμανοί στρατοπέδευσαν στην κορυφή του χωριού. Μετά το πρώτο σοκ, εγώ –παιδί έξι χρόνων τότε– και ο φίλος μου Σωκράτης, εννέα χρόνων, καθώς τα σπίτια μας ήταν κοντά, πλησιάσαμε χωρίς κανέναν φόβο στο στρατόπεδο για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας.

    Οι Γερμανοί είχαν στήσει το κανόνι, ενώ είχαν δέσει τα ζώα τους στα ατρύγητα χωράφια μας. Αυτά έτρωγαν τα καλαμπόκια – μήπως δα είχαν κοπιάσει να τα καλλιεργήσουν οι ιδιοκτήτες τους; Οι στρατιώτες από την άλλη άλλοι ξεκουράζονταν. Άλλοι πλένονταν γυμνοί από τη μέση και πάνω στην κοντινή βρύση.

    Ένας, θυμάμαι, ξεφλούδιζε ένα μικρό μήλο με σουγιαδάκι χωρίς να το κόψει στα τέσσερα, όπως κάναμε εμείς. Αυτό με παραξένεψε και αποτυπώθηκε στη μνήμη μου: η φλούδα κρεμόταν προς τα κάτω σαν ταινία ώσπου να τελειώσει το καθάρισμα. Αν και είδε ότι τον κοιτούσαμε, δεν μας πρόσφερε από το μήλο. Αλλά δεν μας πείραξαν κιόλας οι Γερμανοί. Μας είδαν, φαίνεται, φτωχά και κακόμοιρα. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Γερμανούς.

    Αργότερα κατέβηκαν στα σπίτια να ζητήσουν τρόφιμα. Από το διπλανό σπίτι άρπαξαν μια παλαιού τύπου κυψέλη –κουβέλι τη λέγαμε–, την τύλιξαν σε μια κουβέρτα, τη μετέφεραν στη βρύση, βούτηξαν την κυψέλη μες στη γεμάτη γούρνα, πνίγηκαν οι μέλισσες και έμεινε γι’ αυτούς το κερόμελο.

    Στην πεζούλα πάνω από την αυλή ήταν το μελισσομάντρι γεμάτο κυψέλες. Το φρέσκο μέλι μοσχοβολούσε. Με νοήματα ζήτησαν από τον παππού μου να τους δώσει

    Κάποια άλλη ομάδα ήρθε στο σπίτι μας. Στην πεζούλα πάνω από την αυλή ήταν το μελισσομάντρι γεμάτο κυψέλες. Το φρέσκο μέλι μοσχοβολούσε. Με νοήματα ζήτησαν από τον παππού μου να τους δώσει. Εκείνος, για να γλυτώσει το μελίσσι του, ψύχραιμος και έξυπνος καθώς ήταν, τους έκανε νόημα ότι θα ικανοποιήσει την επιθυμία τους.

    Πήρε λοιπόν ένα ταψί, άναψε ένα βαμβακερό ράκος και με ένα δυνατό μαχαίρι άνοιξε το πάνω μέρος της κυψέλης. Χρησιμοποιώντας τον καπνό, έδιωξε τις μέλισσες και πήρε το μισό κερόμελο, βάζοντάς το στο ταψί, το οποίο τους πρόσφερε.

    Την άλλη μέρα το πρωί η σκοπιά των Γερμανών μάλλον θα είδε κάποια κίνηση στον Αϊ-Λια της Κόνισκας και αμέσως έβαλαν με το πυροβόλο. Η πρώτη βολή χτύπησε ένα δέντρο, έναν μελιό, λίγα μέτρα από το κανόνι, και τον μετέτρεψε αυτοστιγμεί σε «οδοντογλυφίδες».

    Δεν μάθαμε ποτέ αν αυτή η βολή ήταν άστοχη και αν είχε συνέπεια για τον πυροβολητή. Ό,τι απέμεινε από τον μελιό το βλέπαμε για πολλά χρόνια μετά να μας θυμίζει το πέρασμα των Γερμανών.

    Οι Γερμανοί έμειναν στο χωριό δύο ημέρες και ύστερα έφυγαν, αφήνοντας στον χώρο του καταυλισμού τους ένα αδειανό κιβώτιο πυρομαχικών.

    Picture of Θανάσης Πυρπύλης
    Ο Θανάσης Πυρπύλης είναι συνταξιούχος δάσκαλος

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο του Θανάση Πυρπύλη

    MORE STORIES