Το 2018 κάναμε ένα καταπληκτικό ταξίδι τριών εβδομάδων στην Αλάσκα που μας πρόσφερε μοναδικές εμπειρίες. Είδαμε μουσεία που ξέρουν πώς να παρουσιάζουν στιβαρές διηγήσεις μέσα από κάθε είδους ευρήματα. Είδαμε αρκούδες που πίνουν νερό στα ποτάμια και δεν νοιάζονται σχεδόν καθόλου όταν τις φωτογραφίζουν – με τηλεφακό φυσικά.
Μάθαμε ότι πολλοί πιλοτάρουν μικρά αεροπλάνα και κυρίως υδροπλάνα για να πάνε στη δουλειά τους. Μεταξύ αυτών και πολλοί συνάδελφοί μας, αρχαιολόγοι, επιστήμονες πολιτισμού και περιβάλλοντος. Γιατί πώς αλλιώς να φτάσεις στα απάτητα δάση και στις λίμνες, όπου υπήρξε –και καμιά φορά υπάρχει ακόμη– ανθρώπινη πολιτιστική παρουσία που πρέπει να προστατεύσεις;
Μάθαμε για στρατιωτικές βάσεις και εξορύξεις πετρελαίου. Αλλά και για την κοινωνική θέση των συχνά περιθωριοποιημένων αυτοχθόνων. Επίσης για τις πολύ φονικές μάχες στον Ειρηνικό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάθαμε για καταστροφικούς σεισμούς που ισοπέδωσαν πόλεις. Μάλιστα ένας αρκετά ισχυρός σεισμός έγινε στο Anchorage λίγες εβδομάδες μετά την επιστροφή μας στην Ελλάδα.
Είδαμε μεγαλοπρεπείς παγετώνες, υπέροχα βουνά, λίμνες, αλλά και ποτάμια γεμάτα σολομούς. Σκεφτήκαμε πόσο μικρό μέρος της φύσης είναι ο άνθρωπος, ο οποίος βέβαια κάνει ό,τι μπορεί για να την καταστρέψει.
Επισκεφτήκαμε το νησί Kodiak, με ρωσο-ορθόδοξη παράδοση –η Αλάσκα ανήκε στη Ρωσία μέχρι το 1867 και μόλις το 1958 έγινε η 49η πολιτεία των ΗΠΑ–, με πολλά πανέμορφα τοπία βουνών και θάλασσας και μικρούς οικισμούς. Με αρκετά μουσεία και ένα θαυμάσιο ενυδρείο.
Από το λιμάνι του Kodiak ξεκινούν πολλά αλιευτικά. Καθώς βέβαια ο Ειρηνικός δεν είναι Αιγαίο, αυτά τα σκάφη δεν μοιάζουν ούτε με τις βάρκες ούτε με τα δικά μας καΐκια. Είναι μεγάλα και στιβαρά.
Εντυπωσιασμένοι, ένα μεσημέρι με ζεστό ήλιο –αν και προχωρημένος Σεπτέμβρης–, στεκόμαστε στην αποβάθρα με ένα σάντουιτς στο χέρι, χαζεύοντας αυτά τα πλοία. Στο κατάστρωμα του πιο κοντινού μας πλοίου είδαμε μια ομάδα από τρεις τέσσερις ναυτικούς.