Ζούμε μεταξύ φωτός και σκότους. Χθες, νέα θετικά για παιδιά που κρυβόντουσαν χρόνια σε ντουλάπες και καλύπτονταν με μάσκες (στα + ο θάνατος συντηρητικών εγκεφαλικών κυττάρων). Από σήμερα μας τυλίγουν πάλι τα ίδια προβλήματα, φτιαγμένα από τους ίδιους ανθρώπους. Σήμερα, Σάββατο 17/2.
Στρίβω από Σόλωνος προς Καποδιστρίου. Νόστιμα burgers ανάμεσα σε τελάρα Coca-Cola και σκουπίδια της πόλης. Ήταν μια ζόρικη εβδομάδα. Την Τρίτη ένας φίλος μου, δράκος με γυαλιά, με επέπληξε σοβαρά. Σκέφτομαι πως οι δράκοι έχουν μια αυστηρότητα αλλά οφείλουμε να τους ακούμε με προσοχή λόγω της ευθύτητάς τους.
Τετάρτη, Σολωμού, δύο ζητιάνοι δίπλα σε πολυτελές εστιατόριο. Το νέο μοντέλο της πόλης θέλει τον πλούτο με τη φτώχεια να συνηγορούν εκτός σπιτιού. Θέλει το real estate κυρίαρχο και όρους όπως vibes, money maker, resort, fine dining, vintage. Θέλει 40άρηδες να μιλάνε διαρκώς για παιδικά τραύματα. Μοιάζουμε με μικρά παιδιά που τους φόρεσαν πελώρια, φουσκωτά μπουφάν.
Πέμπτη, Τουρναβίτου. Βαλκανικός μικρόκοσμος στο μικροσκόπιο.
Τώρα διασχίζω την Τζωρτζ. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο επτά μήνες πριν, ο καλύτερος των καλύτερων. Ακόμη τρέχω Μ. Μπριζολάκια στο τηγάνι και μια τραγωδία στα δόντια (εκεί είναι η εστίαση, όχι στα μάτια). Περπατάμε, αργά και μηχανικά, όπως πρέπει στο Σάββατο. Χαλαρές μέρες για παιδιά με κρίσεις άγχους.
Φτάνω Πατησίων. Σήμερα είναι η μέρα που θα έχουν ειπωθεί τα μισά.
Σάββατο 17 του Φλεβάρη. Ένα παιδί αναζητά διαρκώς τον πατέρα του, 35 χρόνια τώρα. Δημήτρη τον λένε, όπως κι άλλους ανθρώπους δικούς μας. Το δέντρο της ζωής ξετυλίγεται μπροστά μας σαν δρόμος ατέλειωτος.
Καμιά φορά χάνεσαι στους δρόμους. Ξεκινάς για Βοιωτία και καταλήγεις Κόρινθο. Άλλοτε ο δρόμος είναι αγκαλιά κι άλλοτε λιβάδι μεστωμένο από φίδια. Δίπλα στο sex-shop, ένα οπλοπωλείο (πόσο γαμάτα ταιριαστός συνδυασμός).
