Αυτή είναι η μικρή ιστορία της Υβόννης Μαλτέζου επί χούντας. Μικρή αλλά πολύ μεγάλη… Ακούγεται πρώτη φορά στην παράστασή μας 50 χρόνια, μια νύχτα. Μας την εμπιστεύτηκε μαζί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη, μια μέρα στο σπίτι της. Με συγκινεί γιατί είναι γεμάτη τρυφερότητα και αλληλεγγύη, ότι δηλαδή λείπει από το σύγχρονο θέατρο…
1973.
Μας είχανε πιάσει. Τον Κώστα [Αρζόγλου] κι εμένα.
Πάσχα στη φυλακή.
Ήταν μεγάλη αυτή η εβδομάδα…
Είχαμε φίλους, παιδιά πολλά, που ήταν οργανωμένοι σε αντιστασιακές ομάδες, ο λόγος.
Παίζαμε στον Πινόκιο…
Η πρώτη παράσταση παιδικού θεάτρου που έκανε η Ξένια [Καλογεροπούλου].
Θέατρο Αθηνά.
Εγώ έπαιζα τη νεράιδα. Δύσκολος ρόλος, βασικός.
Είχε πολλές μεταμορφώσεις… Άλλαζα συνέχεια καλσόν.
Αυτοί μας ψάχνανε μέρες.
Κοιμόμουν κάθε βράδυ και σ’ άλλο σπίτι.
Είχαν ήδη συλλάβει τον Κοτανίδη που ήταν οργανωμένος πολύ…
Ψάχνανε τον Καμπερίδη που είχε φύγει.
Δεν ερχόταν στην παράσταση και αντικαταστάθηκε.
Ήρθανε από το προηγούμενο βράδυ νομίζοντας ότι παίζαμε βραδινή.
Αλλά μάθανε ότι παίζω στο παιδικό.
Ήρθαν πάλι την άλλη μέρα στη μία το μεσημέρι.
«Αφήστε να τελειώσει η παράσταση πρώτα και θα τους παραλάβετε μετά» τους λέει η Ξένια. «Μην ανησυχείτε, δεν έχει άλλη πόρτα το θέατρο».
Το ’ξεραν όλοι ότι ήρθαν να μας συλλάβουν. Μόνο ο Κώστας κι εγώ δεν το ξέραμε.
Και όταν τελείωσε η παράσταση, ανεβαίνει η Ξένια στο καμαρίνι και μου λέει: «Υβοννάκι, ήρθανε»…
Μας δίνουν διάφορα πουλόβερ, καπαρντίνα, λεφτά και ό,τι είχαν μαζέψει τα παιδιά.
Να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
Όπως όπως.
Και μας πάνε στη Μεσογείων, στην ασφάλεια.
ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Κούναγα το χέρι και τους χαιρέταγα.
Μέσα από τη μαύρη κούρσα…
Σαν αυτές που γράφει η Αναγνωστάκη στο Αντόνιο ή το μήνυμα.
Ναι, ήταν πολυτελείας το αμάξι.
Και βρέθηκα σε ένα κελί στην απομόνωση… της χούντας·
Παραδίπλα ο Βραχωρίτης,
ο Νίκος ο Σκυλοδήμος,
ο Τσαπέκος.
Είχαν πιάσει πολλούς από εμάς…
Επικοινωνούσαν τα κελιά μας ακουστικά.