Skip to content
Home » Όταν η Υβόννη Μαλτέζου επί χούντας βρέθηκε από τη σκηνή στη φυλακή

Όταν η Υβόννη Μαλτέζου επί χούντας βρέθηκε από τη σκηνή στη φυλακή

    Όταν η Υβόννη Μαλτέζου επί χούντας βρέθηκε από τη σκηνή στη φυλακή

    Published
    Η Υβόννη Μαλτέζου και ο Κώστας Αρζόγλου στο Ελεύθερο Θέατρο στα 70s

    Όταν η Υβόννη Μαλτέζου επί χούντας βρέθηκε από τη σκηνή στη φυλακή

    Published
    Η Υβόννη Μαλτέζου και ο Κώστας Αρζόγλου στο Ελεύθερο Θέατρο στα 70s
    Ο Μάνος Καρατζογιάννης μεταφέρει στο Short Stories τη μικρή ιστορία της Υβόννης Μαλτέζου στη διάρκεια της χούντας, με αφορμή την παράσταση «50 χρόνια, μια νύχτα» που ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

    Αυτή είναι η μικρή ιστορία της Υβόννης Μαλτέζου επί χούντας. Μικρή αλλά πολύ μεγάλη… Ακούγεται πρώτη φορά στην παράστασή μας 50 χρόνια, μια νύχτα. Μας την εμπιστεύτηκε μαζί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη, μια μέρα στο σπίτι της. Με συγκινεί γιατί είναι γεμάτη τρυφερότητα και αλληλεγγύη, ότι δηλαδή λείπει από το σύγχρονο θέατρο…

    1973.

    Μας είχανε πιάσει. Τον Κώστα [Αρζόγλου] κι εμένα.

    Πάσχα στη φυλακή.

    Ήταν μεγάλη αυτή η εβδομάδα…

    Είχαμε φίλους, παιδιά πολλά, που ήταν οργανωμένοι σε αντιστασιακές ομάδες, ο λόγος.

    Παίζαμε στον Πινόκιο

    Η πρώτη παράσταση παιδικού θεάτρου που έκανε η Ξένια [Καλογεροπούλου].

    Θέατρο Αθηνά.

    Εγώ έπαιζα τη νεράιδα. Δύσκολος ρόλος, βασικός.

    Είχε πολλές μεταμορφώσεις… Άλλαζα συνέχεια καλσόν.

    Αυτοί μας ψάχνανε μέρες.

    Κοιμόμουν κάθε βράδυ και σ’ άλλο σπίτι.

    Είχαν ήδη συλλάβει τον Κοτανίδη που ήταν οργανωμένος πολύ…

    Ψάχνανε τον Καμπερίδη που είχε φύγει.

    Δεν ερχόταν στην παράσταση και αντικαταστάθηκε.

    Ήρθανε από το προηγούμενο βράδυ νομίζοντας ότι παίζαμε βραδινή.

    Αλλά μάθανε ότι παίζω στο παιδικό.

    Ήρθαν πάλι την άλλη μέρα στη μία το μεσημέρι.

    «Αφήστε να τελειώσει η παράσταση πρώτα και θα τους παραλάβετε μετά» τους λέει η Ξένια. «Μην ανησυχείτε, δεν έχει άλλη πόρτα το θέατρο».

    Το ’ξεραν όλοι ότι ήρθαν να μας συλλάβουν. Μόνο ο Κώστας κι εγώ δεν το ξέραμε.

    Και όταν τελείωσε η παράσταση, ανεβαίνει η Ξένια στο καμαρίνι και μου λέει: «Υβοννάκι, ήρθανε»

    Μας δίνουν διάφορα πουλόβερ, καπαρντίνα, λεφτά και ό,τι είχαν μαζέψει τα παιδιά.

    Να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

    Όπως όπως.

    Και μας πάνε στη Μεσογείων, στην ασφάλεια.

    ΕΑΤ-ΕΣΑ.

    Κούναγα το χέρι και τους χαιρέταγα.

    Μέσα από τη μαύρη κούρσα…

    Σαν αυτές που γράφει η Αναγνωστάκη στο Αντόνιο ή το μήνυμα.

    Ναι, ήταν πολυτελείας το αμάξι.

    Και βρέθηκα σε ένα κελί στην απομόνωση… της χούντας·

    Παραδίπλα ο Βραχωρίτης,

    ο Νίκος ο Σκυλοδήμος,

    ο Τσαπέκος.

    Είχαν πιάσει πολλούς από εμάς…

    Επικοινωνούσαν τα κελιά μας ακουστικά.

    Όταν τελείωσε η παράσταση, ανεβαίνει η Ξένια και μου λέει: «Υβοννάκι, ήρθανε»… Μας δίνουν πουλόβερ, καπαρντίνα, λεφτά. ό,τι είχαν μαζέψει τα παιδιά

    Όταν κάποιος ήθελε να πάει στην τουαλέτα, ας πούμε, τρέχαμε στην πόρτα, στο παραθυράκι.

    Κρατάγαμε τα κάγκελα και βλέπαμε ποιος περνάει – η τουαλέτα ήταν στο βάθος του διαδρόμου.

    Την επόμενη μέρα μας καλέσανε κάτω στο γραφείο κι άρχισε η ανάκριση.

    Εμένα με κατηγορούσαν ότι μοίραζα προκηρύξεις.

    Θέλανε λέει τα ονόματα των άλλων παιδιών… Της ομάδας.

    Ήταν σκληρές οι ανακρίσεις.

    Αλλά δεν με χτύπησαν.

    Από νεράιδα των παιδιών στον Πινόκιο βρέθηκα στην απομόνωση. Εφτά μέρες.

    Μόνη μου.

    Ήταν πολύ μεγάλη αυτή η εβδομάδα.

    Πρέπει να είχε πάρα πολλά μικρά δωμάτια.

    Ένα χτιστό κρεβάτι, ένα στρώμα και μια κουβέρτα… τίποτε άλλο.

    Αυτό. Κι ο χρόνος, ο άδειος χρόνος. Αυτό που κολλάει ο χρόνος…

    Και κάποια στιγμή ζήτησα, επειδή ήμουνα και όμορφο κορίτσι

    (είκοσι ενός τότε… όχι είκοσι τρία),

    ζήτησα από τον φύλακα.

    Είχαμε γίνει φίλοι.

    Νεαρά παιδιά κρατούσαν τότε τη σκοπιά…

    «Σε παρακαλώ φέρε μου κάτι να διαβάσω, κάτι…».

    Και μου ’φερε ένα περιοδικό της αστυνομίας, Τα Αστυνομικά Χρονικά.

    Και διάβαζα τα νέα τα αστυνομικά.

    Να απασχολήσω κάπως το μυαλό μου.

    Την ίδια περίοδο είχε συλληφθεί και η Καρέζη.

    Παίζανε το Μεγάλο μας τσίρκο.

    Ήταν Μεγάλο Σάββατο…

    «Σε συγχωρούμε» μου είπαν, «σε αφήνουμε».

    «Όπως ο θεός συγχώρεσε τη Μαγδαληνή, έτσι και εμείς.

    Μπορείς να βγεις!»

    Βγήκα και το μυαλό μου ήταν στην παράσταση που ετοιμάζαμε…

    •••

    Η παράσταση 50 χρόνια, μια νύχτα ανεβαίνει από τις 26-29.06.2024 στην Πειραιώς 260, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. Παίζουν: Γιώργος Βουρδαμής, Μαρία Ζορμπά, Υβόννη Μαλτέζου, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Γιάννης Νταλιάνης, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Γιώργος Νούσης, Στρατής Χατζησταματίου.

    Picture of Μάνος Καρατζογιάννης
    Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, καθηγητής υποκριτικής και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Σταθμός

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Κοτανίδη

    Πορτρέτο
    Λεωνίδας Βασιλόπουλος

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
    Short

    «Μα, κύριε, δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο»

    Ο δάσκαλος Δημήτρης Μαριόλης εξηγεί γιατί είναι δύσκολη η τεκμηριωμένη αλήθεια για τα παιδιά που γαλουχούνται με μυθεύματα από την οικογένεια και πώς κατακτιέται η ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων

    ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ φωτογραφος Πολυτεχνείο
    Short

    Η ιστορία της φωτογραφίας με το τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου (Α΄ μέρος)

    Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, φωτορεπόρτερ στο Associated Press το 1973, εκθέτει στο Short Stories τα γεγονότα που μεσολάβησαν μέχρι να καταγράψει την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο τα χαράματα της 17ης του Νοέμβρη

    ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ Πολυτεχνείο 1973
    Short

    Η ιστορία της φωτογραφίας με το τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου (Β΄ μέρος)

    Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, φωτορεπόρτερ στο Associated Press το 1973, συνεχίζει την αφήγησή του στο Short Stories για τα γεγονότα της 17ης του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο, που τροφοδότησαν το φαντασιακό των Νεοελλήνων