Skip to content
Home » Στο πληκτικό και αυστηρό νηπιαγωγείο της φράου Έλλι

Στο πληκτικό και αυστηρό νηπιαγωγείο της φράου Έλλι

    Στο πληκτικό και αυστηρό νηπιαγωγείο της φράου Έλλι

    Published

    Στο πληκτικό και αυστηρό νηπιαγωγείο της φράου Έλλι

    Published
    Ο Γιώργος Κυριακόπουλος μοιράζεται με γλαφυρότητα στο Short Stories τις αναμνήσεις του από το γερμανόφωνο καταπιεστικό νηπιαγωγείο του Ψυχικού που συνέβαλε στο να μισήσει το σχολείο

    Ενας από τους λόγους που μισούσα το σχολείο ήταν η αψυχολόγητη επιλογή της μάνας μου να με στείλουν στο πιο πληκτικό (και συγχρόνως αυστηρό) νηπιαγωγείο της Αθήνας. Γερμανόφωνο επιπλέον! Στης φράου Έλλι, κάπου στο Ψυχικό.

    Τις προάλλες βρήκα αυτήν τη λυπητερή φωτογραφία από κάποιο μασκέ πάρτι κάποιου συμμαθητή ή συμμαθήτριας, του οποίου ή της οποίας η μαμά είχε την έμπνευση να καλέσει και την ίδια την παμπόνηρη και κωλοπετσωμένη φράου Έλλι, μαζί με τις δύο ανυπόφορες (και απίστευτα απαίδευτες) νηπιαγωγούς της, τη φροϊλάιν Ούρσουλα (αριστερά) και την φροϊλάιν Μόνικα (δεξιά).

    Ψυχρές και αδέξιες και οι τρεις. Απορώ που θυμάμαι ακόμη τα ονόματά τους. Ίσως γιατί τα είχα αναφέρει χιλιάδες φορές στην αδιάφορη για τέτοιες τευτονικές περσόνες γιαγιά μου, η οποία, προς μεγάλο εκνευρισμό μου τότε, τις αποκαλούσε συλλήβδην φροϊλάιν Πάμελα. Όνομα, που για κάποιον λόγο, είχε θεωρήσει επαρκές για όλες τις Γερμανίδες.

    «Μα δεν υπάρχει φροϊλάιν Πάμελα, γιαγιά. Μόνικα και Ούρσουλα είναι». «Και πια;» απαντούσε εκείνη με αυτή την πελοποννησιακή έκφραση που σημαίνει «και λοιπόν;».

    Μαζί με τα δικά τους ονόματα, θυμήθηκα με κατάπληξη και αυτά δύο συμμαθητών μου. Του Ηλία Πλατάκη, του πιερότου στη φωτογραφία, και της Εύης Μαρουλίδου, της πανέμορφης Κινέζας δεξιά στην πρώτη σειρά. Ποιος ξέρει που να ’ναι τώρα; Και αν θα θυμούνται κι εκείνοι το όνομα του δυστυχισμένου και νυσταγμένου εύζωνου υποφαινόμενου;

    Ευτυχώς που στην εποχή που εγώ ήμουν νήπιο δεν ήταν της μόδας οι ψυχολόγοι, οι παιδοψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ουσίες

    Το αποκορύφωμα της εκεί «εκπαίδευσής» μου πάντως αποτέλεσε η θριαμβευτική πρώτη (και τελευταία) εμφάνισή μου στο θέατρο, όπου ως ένας από τους τρεις Μάγους, με πολύ σοβαρό ύφος και χοντρή φωνή, έπρεπε να πω «Weihrauch bringe ich zum Christuskind» («φέρνω λιβάνι στο θείο βρέφος»), σκύβοντας ιδρωμένος και με απόλυτα ακίνητο το κεφάλι μου, τρέμοντας μη και γκρεμιστεί η χρυσή χαρτονένια κορώνα που δεν μου χώραγε και ήταν αστερέωτη.

    Στις πολύ λυπητερές καθημερινές αναμνήσεις μου από εκείνη τη γερμανόφωνη σπείρα με μανδύα πρωτοποριακού σχολείου, θυμάμαι και τα τραγουδάκια που αποστηθίζαμε φωνητικά, χωρίς να καταλαβαίνουμε όλα τα λόγια.

    Και που τα τραγουδούσα το βράδυ στο κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ –και επί χρόνια μετά στους εφιάλτες μου– και που έκαναν τους γονείς μου υπερήφανους για την επιλογή τους. Ειδικά ένα που πήγαινε κάπως «δείξε τα πόδια σου, δείξε τα παπούτσια σου», για να καταλάβει ο ακροατής πόσο προκομμένος είσαι. Και μετά, κάνοντας με μανία τις ανάλογες κινήσεις, τραγουδάγαμε ότι «ζυμώνουμε όλη μέρα», «σιδερώνουμε όλη μέρα» κ.λπ.

    Ευτυχώς που στην εποχή που εγώ ήμουν νήπιο δεν ήταν της μόδας οι ψυχολόγοι, οι παιδοψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ουσίες.

    Picture of Γιώγος Κυριακόπουλος
    Ο Γιώργος Κυριακόπουλος είναι στέλεχος επιχειρήσεων και συγγραφέας

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Κυριακόπουλου

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ SHORTSTORIES.GR
    Short

    Η γιαγιά Συρματένια που έφτυσε βρίζοντας το «παλάτι» του Χίτλερ

    Η φωτογράφος Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου μνημονεύει στο Short Stories ιστορίες της γιαγιάς Συρματένιας που τον καιρό της μαζικής μετανάστευσης πηγαινοερχόταν από τις Σέρρες στη Δυτική Γερμανία για να βλέπει τα παιδιά της

    Koutsiampasakos-pindos-Short-Stories
    Short

    Έργα και ημέρες του παππού μου Δαίδαλου

    O σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος αφηγείται στο Short Stories μνήμες από τον παππού του, ξακουστό ξυλουργό στην νότια Πίνδο, με αφορμή την αποκατάσταση παλιών εργαλείων του και κατασκευών του από νέους ξυλουργούς