Skip to content
Home » «Ποια επανάσταση, ρε; Κομμουνιστική; Μία είναι η επανάσταση, κουφάλες, η εθνοσωτήριος»

«Ποια επανάσταση, ρε; Κομμουνιστική; Μία είναι η επανάσταση, κουφάλες, η εθνοσωτήριος»

    «Ποια επανάσταση, ρε; Κομμουνιστική; Μία είναι η επανάσταση, κουφάλες, η εθνοσωτήριος»

    Published

    «Ποια επανάσταση, ρε; Κομμουνιστική; Μία είναι η επανάσταση, κουφάλες, η εθνοσωτήριος»

    Published
    Ο Ζήσης Καραβάς, πρωτοετής φοιτητής στη Φιλοσοφική Αθηνών το 1973, μεταφέρει στο Short Stories την εμπειρία της εξόδου του από το Πολυτεχνείο και όσα επακολούθησαν την καταστολή της εξέγερσης του Νοέμβρη

    Πώς βγήκα σώος από το Πολυτεχνείο εκείνη την αιματοβαμμένη νύχτα της 16ης προς 17η Νοέμβρη 1973; Πρέπει να παραδεχτώ ότι στάθηκα τυχερός.

    Με την εισβολή του τανκ και την έφοδο των στρατιωτών στον προαύλιο χώρο του ΕΜΠ, έτρεξα προς τα πίσω από μπροστά όπου ήμουν κοντά στα κάγκελα επί της Πατησίων (παρεμπιπτόντως, επικείμενης της εισβολής του τανκς κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Ο στρατός με το λαό» και «Φαντάροι είστε αδέλφια μας», ενώ λέγαμε και τον Εθνικό Ύμνο).

    Και στάθηκα τυχερός, γιατί πολλοί από εκείνους που βγήκαν από την κεντρική πύλη στην Πατησίων έπεσαν στα νύχια των μπάτσων, οι οποίοι, αφού τους «περιποιήθηκαν» δεόντως με τα γκλομπ, τους τσουβάλιασαν στις κλούβες της αστυνομίας και τους μετέφεραν στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας όπου τους σάπισαν ξανά και ξανά στο ξύλο.

    Τρέχοντας λοιπόν με τον Αποστόλη (Φίφη) Παπανδρέου προς τα εσωτερικά κτίρια του ΕΜΠ και με τις σφαίρες (πλαστικές αλλά και πραγματικές/τα πρώτα χρόνια φαίνονταν ακόμη κάποιες «ουλές» σε μαρμάρινες κολώνες και σκάλες των κτιρίων) να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας, πέσαμε πάνω στους φαντάρους που μας έσπρωχναν με την κάνη του όπλου στην πλάτη μας λέγοντας «άντε στο διάολο, κωλόπαιδα, φύγετε γρήγορα από δω».

    Έτσι βγήκαμε από την πύλη της οδού Στουρνάρη. Πάνω στον πανικό και στην αναμπουμπούλα, με τις αστυνομικές σφαίρες να σφυρίζουν και από το ύψος της πλατείας Εξαρχείων, κάναμε αριστερά από τη Στουρνάρη στην οδό Μπουμπουλίνας, όπου για καλή μας τύχη άνοιξε μια σιδερένια εξώπορτα πολυκατοικίας.

    Ένας μεσήλικας κύριος (οπαδός της Ένωσης Κέντρου) μας έβαλε στο διαμέρισμά του –ένα ημιυπόγειο– ώσπου να ξημερώσει και να πάρει ο καθένας τον δρόμο του έχοντας ακόμη κατακόκκινα μάτια και μύτες από τα δακρυγόνα.

    Τις δυο τρεις ώρες πού μείναμε εκεί συζητούσαμε ψιθυριστά για τα γεγονότα και ποιος ξέρει τι μακελειό να γίνεται τώρα εκεί έξω. Είχαμε ανταλλάξει όσον αφορά την ταυτότητά μας μόνο τα μικρά μας ονόματα και τη σχολή που φοιτούσαμε.

    Ήμασταν τέσσερις. Ένας μακρυμάλλης, ο Τάκης (Παναγιώτης), δευτεροετής στους Πολιτικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ. Ο συντοπίτης μου αδελφικός φίλος, ο μακαρίτης πλέον Φίφης, που πήγαινε τότε στη Σχολή Σταυράκου για την αναβολή στράτευσης καθώς θα έφευγε για Ιταλία (Φαρμακευτική). Ο υποφαινόμενος (Ζήσης, πρωτοετής στη Φιλοσοφική) και ο επίσης πρωτοετής στην Αρχιτεκτονική Αποστόλης ο μονοσάνδαλος (είχε χάσει το ένα του πάνινο παπούτσι από κάτι μπλε Ελβιέλες που φορούσε).

    Τρέχοντας προς τα εσωτερικά κτίρια του ΕΜΠ, πέσαμε πάνω στους φαντάρους που μας έσπρωχναν λέγοντας «άντε στο διάολο, κωλόπαιδα, φύγετε γρήγορα από δω»

    Έτσι λοιπόν απέφυγα τη σύλληψη και έπειτα από καμιά δεκαριά μέρες αναχώρησα (μαζί με τους άλλους δύο συντοπίτες συναγωνιστές) για το χωριό μου, το Ασμήνιο/Ποτόκι της επαρχίας Ιστιαίας στη βόρεια Εύβοια.

    Εκεί, όπου στα καφενεία πέριξ της πλατείας, μας την έπεφταν διάφοροι μοχθηροί χουντοφασίστες, μιλώντας τάχα σε τρίτο πληθυντικό αλλά απευθυνόμενοι ευθέως σ’ εμάς φωνάζοντας: «Τους πούστηδες, έπρεπε να τους στήσουν όλους στον τοίχο, στα τρία μέτρα! Να τα εκτελέσουν όλα τα κωλόπαιδα, που ήθελαν, λέει, επανάσταση… Ποια επανάσταση, ρε; Κομμουνιστική; Μία είναι η επανάσταση, κουφάλες, η εθνοσωτήριος που έγινε στις 21 Απριλίου 1967, κωλόπαιδα, παλιοκομμούνια! Και σιγά, μην πάρετε πτυχία τώρα…». Φυσικά δεν κωλώναμε και πλακωνόμαστε (λεκτικά) μαζί τους. Αλλωστε, δεν το ’χαμε κρύψει, ότι «ναι, ρε, ήμασταν μες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου».

    Επιστρέφοντας, μετά τις γιορτές Χριστουγέννων – Πρωτοχρονιάς, στην Αθήνα, περνούσα από τη Φιλοσοφική στη χάση και τη φέξη, ώσπου μετά την πρώτη εξεταστική περίοδο του Ιουνίου ’74 ξαναγύρισα για καλοκαίρι στο χωριό, όπου με βρήκε η μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974.

    banner_300_250
    Picture of Ζήσης Καραβάς
    Ο Ζήσης Καραβάς είναι δημοσιογράφος

    Η μαρτυρία του Ζήση Καραβά
    συμπεριλαμβάνεται στο πέμπτο βιβλίο της σειράς Τα Αιρετικά με τίτλο Εδώ Πολυτεχνείο, εκδ. Documento

    Κεντρική φωτογραφία
    Αριστοτέλης Σαρρηκώστας/Αρχείο ΕΡΤ

    MORE STORIES

    τανκ πολυτεχνειο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας shortstories
    Short

    Η ιστορία της φωτογραφίας με το τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου (Α΄ μέρος)

    Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, φωτορεπόρτερ στο Associated Press το 1973, εκθέτει στο Short Stories τα γεγονότα που μεσολάβησαν μέχρι να καταγράψει την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο τα χαράματα της 17ης του Νοέμβρη

    aristotelis sarikostas politexneio shortstories1
    Short

    Η ιστορία της φωτογραφίας με το τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου (Β΄ μέρος)

    Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, φωτορεπόρτερ στο Associated Press το 1973, συνεχίζει την αφήγησή του στο Short Stories για τα γεγονότα της 17ης του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο, που τροφοδότησαν το φαντασιακό των Νεοελλήνων