Πώς βγήκα σώος από το Πολυτεχνείο εκείνη την αιματοβαμμένη νύχτα της 16ης προς 17η Νοέμβρη 1973; Πρέπει να παραδεχτώ ότι στάθηκα τυχερός.
Με την εισβολή του τανκ και την έφοδο των στρατιωτών στον προαύλιο χώρο του ΕΜΠ, έτρεξα προς τα πίσω από μπροστά όπου ήμουν κοντά στα κάγκελα επί της Πατησίων (παρεμπιπτόντως, επικείμενης της εισβολής του τανκς κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Ο στρατός με το λαό» και «Φαντάροι είστε αδέλφια μας», ενώ λέγαμε και τον Εθνικό Ύμνο).
Και στάθηκα τυχερός, γιατί πολλοί από εκείνους που βγήκαν από την κεντρική πύλη στην Πατησίων έπεσαν στα νύχια των μπάτσων, οι οποίοι, αφού τους «περιποιήθηκαν» δεόντως με τα γκλομπ, τους τσουβάλιασαν στις κλούβες της αστυνομίας και τους μετέφεραν στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας όπου τους σάπισαν ξανά και ξανά στο ξύλο.
Τρέχοντας λοιπόν με τον Αποστόλη (Φίφη) Παπανδρέου προς τα εσωτερικά κτίρια του ΕΜΠ και με τις σφαίρες (πλαστικές αλλά και πραγματικές/τα πρώτα χρόνια φαίνονταν ακόμη κάποιες «ουλές» σε μαρμάρινες κολώνες και σκάλες των κτιρίων) να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας, πέσαμε πάνω στους φαντάρους που μας έσπρωχναν με την κάνη του όπλου στην πλάτη μας λέγοντας «άντε στο διάολο, κωλόπαιδα, φύγετε γρήγορα από δω».
Έτσι βγήκαμε από την πύλη της οδού Στουρνάρη. Πάνω στον πανικό και στην αναμπουμπούλα, με τις αστυνομικές σφαίρες να σφυρίζουν και από το ύψος της πλατείας Εξαρχείων, κάναμε αριστερά από τη Στουρνάρη στην οδό Μπουμπουλίνας, όπου για καλή μας τύχη άνοιξε μια σιδερένια εξώπορτα πολυκατοικίας.
Ένας μεσήλικας κύριος (οπαδός της Ένωσης Κέντρου) μας έβαλε στο διαμέρισμά του –ένα ημιυπόγειο– ώσπου να ξημερώσει και να πάρει ο καθένας τον δρόμο του έχοντας ακόμη κατακόκκινα μάτια και μύτες από τα δακρυγόνα.
Τις δυο τρεις ώρες πού μείναμε εκεί συζητούσαμε ψιθυριστά για τα γεγονότα και ποιος ξέρει τι μακελειό να γίνεται τώρα εκεί έξω. Είχαμε ανταλλάξει όσον αφορά την ταυτότητά μας μόνο τα μικρά μας ονόματα και τη σχολή που φοιτούσαμε.
Ήμασταν τέσσερις. Ένας μακρυμάλλης, ο Τάκης (Παναγιώτης), δευτεροετής στους Πολιτικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ. Ο συντοπίτης μου αδελφικός φίλος, ο μακαρίτης πλέον Φίφης, που πήγαινε τότε στη Σχολή Σταυράκου για την αναβολή στράτευσης καθώς θα έφευγε για Ιταλία (Φαρμακευτική). Ο υποφαινόμενος (Ζήσης, πρωτοετής στη Φιλοσοφική) και ο επίσης πρωτοετής στην Αρχιτεκτονική Αποστόλης ο μονοσάνδαλος (είχε χάσει το ένα του πάνινο παπούτσι από κάτι μπλε Ελβιέλες που φορούσε).