27 Ιουνίου 2014, 10.55 το βράδυ. Στο κέντρο της Cortina d’Ampezzo στη βόρεια Ιταλία εκατοντάδες δρομείς έχουν παραταχθεί στη γραμμή εκκίνησης, έτοιμοι να ακούσουν το σήμα κατατεθέν του αγώνα: το επικό The ecstasy of gold του Ennio Morricone. Η μουσική πλημμυρίζει τον αέρα προκαλώντας συγκίνηση και ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Το Lavaredo Ultra Trail, ένας από τους πιο εμβληματικούς αγώνες ορεινού τρεξίματος όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά παγκοσμίως, ξεκινάει.
Οι νότες του Morricone απλώνονται σαν ένα μαγικό πέπλο πάνω μας, ενώ 120 χλμ. και 5.766 μ. ανάβασης υψώνονται μπροστά μας, σε ένα σκηνικό άγριας ομορφιάς και επιβλητικής φύσης. Οι θεατές φωνάζουν, χειροκροτούν, ενθαρρύνουν. Kαι εμείς, το ποτάμι των δρομέων, ξεχυνόμαστε ορμητικά μες στην πόλη καθώς κατευθυνόμαστε προς τα μονοπάτια, το σκοτάδι της νύχτας και τους Δολομίτες.
Η αρχή είναι μαγευτική. Οι άνθρωποι, τα φώτα, οι φωνές. Γεμάτος ενθουσιασμό αφήνω τον ρυθμό να με παρασύρει καθώς διασχίζουμε πυκνά δάση και ανηφορίζουμε σταθερά. Όμως η σχεδόν ολοήμερη βροχή έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα γεμάτη υγρασία, κάτι που δεν υπολόγισα επαρκώς. Παρά την εμπειρία μου η ταχύτητα και το ασφυκτικό κλίμα αρχίζουν να με βαραίνουν. Η πρόκληση δεν άργησε να εμφανιστεί.
Το ξημέρωμα πάντα φέρνει ελπίδα. Η νύχτα υποχωρεί και το τοπίο παίρνει ζωή. Το ίδιο και η διάθεσή μου. Ωστόσο η επιβάρυνση από τον γρήγορο ρυθμό και η αφυδάτωση λόγω της υγρασίας αρχίζουν να με καταβάλλουν. Κάπου στα 2/3 της διαδρομής, ύστερα από ένα μονοπάτι γεμάτο καταρράκτες που κυλούν σε γρανιτένιες πλαγιές, φτάνω σε ένα αλλόκοτο οροπέδιο στα 2.000 μ. υψόμετρο. Λευκά βότσαλα όσο φτάνει το μάτι και ένα παγωμένο ποτάμι που το περνάμε δυο τρεις φορές.
Η κούραση και τα τεχνικά μονοπάτια που έπονται μοιάζουν τώρα με ανυπέρβλητο εμπόδιο. Μπροστά μου απλώνονται αδυσώπητες ανηφόρες και κατηφόρες, πετρώδη μονοπάτια και λάσπη, ένα ανελέητο σκηνικό που μοιάζει ατελείωτο.