Το 1924 στη Μόσχα συνέβη ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό γεγονός. Στην Πρώτη Διαλογική Έκθεση των Ενώσεων της Ενεργούς Επαναστατικής Τέχνης η ομάδα Μέθοδος, με επικεφαλής τον Σολομόν Νικρίτιν, έκανε αισθητή την παρουσία της με τα έργα τέχνης και τις διακηρύξεις της.
Τα έργα τους ήταν ασυνήθιστα, με εξαιρετικά περίεργους τίτλους. Για παράδειγμα, ένας πίνακας του Κλίμεντ Ρεντκό είχε τίτλο Η φόρμουλα του εγώ μου. Ενώ μια σειρά έργων του Αλεξάντρ Τίσλερ έφερε τίτλους όπως Επιθυμία να συνθλίψω το κεφάλι, Κοιτάζουν με τα κιάλια κ.λπ.
Περισσότερο από όλους όμως το κοινό εντυπωσίασε ο Σολομόν Νικρίτιν. Κρέμασε στον τοίχο έναν τεράστιο καμβά και κόλλησε πάνω του ένα εξίσου μεγάλο φύλλο χαρτί. Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να δείξει ότι και αυτό ήταν ένα είδος «καλλιτεχνικής δημιουργίας», ένα είδος δικό του.
Πάνω στο χαρτί έγραψε με μικρά γράμματα στο χέρι ένα κείμενο για το νέο σύστημα τέχνης που ο ίδιος επινόησε, την Τεκτονική. Εξηγούσε στον θεατή ποια θα έπρεπε να είναι η νέα γλώσσα της τέχνης. Και με διαγράμματα και μαθηματικούς υπολογισμούς γινόταν φανερό ότι αυτό το σύστημα βασιζόταν σε επιστημονικά δεδομένα.
Δίπλα στον «πίνακά» του ο Νικρίτιν τοποθέτησε μια σκάλα. Και πρότεινε στους θεατές να τη χρησιμοποιήσουν και να «αφιερώσουν δύο ώρες, ώστε να παρατηρήσουν διεξοδικά» το κείμενο και τα διαγράμματα, προκειμένου να κατανοήσουν το έργο.
