Υστερα από μια πολύωρη πτήση με την πολωνική αεροπορική εταιρεία Lot, έφτασα στο G-Ζ, στο κεντρικό κτίριο του Κρατικού Πανεπιστημίου Λομονόσοφ στη Μόσχα. Τρεις η ώρα τα ξημερώματα της 10ης Σεπτεμβρίου 1988. Είχα πάει συνειδητά, στον αισιόδοξο καιρό της περεστρόικα, για να μελετήσω την περίοδο της ρωσικής πρωτοπορίας και τα χρόνια 1910-1920.
Το δωμάτιό μου βρισκόταν στη Ζώνη Γ, στον τέταρτο όροφο. Ήταν ψηλοτάβανο με πορτοκαλί τοίχους. Μετά την εξώπορτα υπήρχε ένας προθάλαμος, δεξιά ήταν η τουαλέτα και αριστερά το μπάνιο. Μπροστά το μεγάλο τετράγωνο δωμάτιο με δύο μεγάλα διπλά παράθυρα και έπιπλα της δεκαετίας του 1950 από βαρύ σκούρο ξύλο.
Κρεβάτι με στρογγυλεμένο μεταλλικό σκελετό, ένα μεγάλο τραπέζι με συρτάρι, ένα κομοδίνο, δύο καρέκλες με ψηλή μονοκόμματη ράχη. Εντοιχισμένες ντουλάπες, μια πανέμορφη βιβλιοθήκη με γυάλινες προθήκες.
Η βιβλιοθήκη είχε και ενσωματωμένο σεκρετέρ που ο πάγκος του κλείδωνε με ένα μικρό κλειδί σε σχήμα τριφυλλιού. Όταν άνοιγε, αποκάλυπτε μολυβοθήκες, συρταράκια, βάση για μελανοδοχείο και καμπυλωμένες θήκες για ξύστρες, γομολάστιχες και συνδετήρες.
Στο κτίριο υπήρχαν γυμναστήρια, πισίνα, θέατρο, αίθουσες συναυλιών, κινηματογράφος, ένα μουσείο γεωλογίας, ταχυδρομείο, τηλεφωνείο, μαγαζιά τροφίμων, φαρμακείο, βιβλιοπωλεία και πολλά αναγνωστήρια.
Εκεί παρακολούθησα διάλεξη του 92άχρονου Lev Theremin (Λεβ Θέρεμιν), άκουσα τους φοβερούς Ούγγρους Kampec Dolores, ξενύχτησα με τους The Ex και πήγαινα στις απαγγελίες των εννοιολογικών ποιητών.
Η ζωή στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ ήταν οργανωμένη με τέτοιον τρόπο που ήταν σχεδόν αδύνατον να μην είναι κανείς συμμετοχικός.
Ένα Σάββατο στα μέσα Οκτωβρίου χτύπησε στις οκτώ το πρωί η πόρτα μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άνοιξα μισοκοιμισμένη. Είδα μπροστά μου μια ψηλή αντρική φιγούρα με άσπρη ολόσωμη φόρμα, στο κεφάλι πορτοκαλί κασκέτο με διαφανές πλαστικό κάλυμμα που προστάτευε το πρόσωπο, μπότες και γάντια, μια φιάλη κρεμασμένη στον ώμο με λάστιχο που κατέληγε σε μια μικρή κάνουλα την οποία κρατούσε σαν καλάσνικοφ στο αριστερό του χέρι.