Το 2003 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό για να αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928, το σχέδιο του Τζουζέπε Κασιόλι στα μετάλλια των Αγώνων. Προσωπικά δεν γνώριζα τίποτε. Ώσπου μια μέρα έφτασε ένας φάκελος από τη ΔΟΕ στο κατάστημά μου. Αναρωτιόμουν πώς με βρήκαν, τι με θέλουν ή τι μπορεί να έχω κάνει…
Στην επιστολή μου ζητούσαν να λάβω μέρος στον διαγωνισμό για τον επανασχεδιασμό του μεταλλείου των Ολυμπιακών Αγώνων. Απαράβατος όρος για να συμμετάσχω ήταν ότι δεν έπρεπε να μιλήσω πουθενά γι’ αυτό.
Έμεινα λοιπόν μόνη με το άγχος μου. Δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν κοντινό μου άνθρωπο. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι δεν θέλω να το κάνω, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να επιλεγεί το δικό μου σχέδιο. Οπότε γιατί να περάσω άδικα αυτή την αγχωτική διαδικασία; Το ξανασκέφτηκα ωστόσο πιο ψύχραιμα και είπα: «Γιατί όχι; Ας το δοκιμάσω».
Θυμάμαι, έπρεπε να καταθέσουμε μία και μοναδική πρόταση, πράγμα δύσκολο. Πήγα στην Ύδρα, κλείστηκα σπίτι για μέρες, διάβασα πολύ, σχεδίασα και εν τέλει κατέληξα στην αρχική μου ιδέα. Ήταν θέμα δευτερολέπτων. Η θεά Νίκη στο Καλλιμάρμαρο με φόντο τον Παρθενώνα…
Παρέδωσα το σχέδιο και το ξέχασα! Στο μυαλό μου είχα αποκλείσει εντελώς το ενδεχόμενο να κερδίσω τον διαγωνισμό. Παρά ταύτα με κάλεσαν να μιλήσω με μια ειδική επιτροπή αρκετές φορές. Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ήμουν στις τελικές τους επιλογές. Όταν τελικά βγήκαν τα αποτελέσματα και επέλεξαν το δικό μου σχέδιο, ένιωθα σαν να μη συμβαίνει σ’ εμένα όλο αυτό. Δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της σημαντικότητας εκείνης της στιγμής.