Οι εκδηλώσεις μας για τον πόλεμο στο Ντοφάρ στη Μέση Ανατολή, σε καφενεία του Κρόιτσμπεργκ είχαν επιτυχία. Το κοινό άκουγε με ενδιαφέρον τις ομιλίες του Ντέτλεφ. Ήταν πρωτόγνωρα αυτά που τους έλεγε, άγνωστη και η χώρα που την έβλεπαν σαν κάτι μακρινό, εξωτικό.
Με τα πρωτόγονα τεχνικά μέσα μας είχαμε δημιουργήσει μια αφίσα με μια μαχήτρια του επαναστατικού στρατού με το όπλο της στα βουνά του Ντοφάρ. Χάρη στις διασυνδέσεις μου με μικρά τυπογραφεία τυπώσαμε πολλές αφίσες. Τις κολλήσαμε σε δρόμους, φοιτητικά στέκια, ακόμη και στην εστία του πανεπιστημίου.
Ένα πρωινό οι Παλαιστίνιοι σύντροφοί μας ήρθαν αμίλητοι, με μάτια συννεφιασμένα. Κι εμείς σιωπηλοί, τους αφήσαμε να ροκανίσουν τον πόνο τους. Βομβαρδίστηκε ξανά η Γάζα.
Και τότε έγινε αυτό που περιμέναμε από καιρό: μας έφεραν ένα ημίωρο ντοκιμαντέρ για τον εμφύλιο στο Ντοφάρ. To είχε γυρίσει μια Αγγλίδα κινηματογραφίστρια πριν από πέντε χρόνια.
Η ταινία είχε ενδιαφέρον. Με συνεντεύξεις και συγκλονιστικά πλάνα, όμως έπρεπε να επικαιροποιηθεί με ένα συμπληρωματικό γύρισμα στο Δυτικό Βερολίνο: ένας Άραβας γνώστης των γεγονότων θα προλόγιζε την ταινία. Η επιχείρηση ήταν επικίνδυνη και ήθελε πολύ καλή προετοιμασία.
Εύκολα λύσαμε τα τεχνικά προβλήματα: ένας φίλος εικονολήπτης θα έφερνε τους προβολείς και τη δεκαεξάρα μηχανή λήψης και εγώ θα ήμουν υπεύθυνη για το μικρόφωνο και το Nagra. Το γύρισμα θα γινόταν στο δωμάτιο ενός φίλου. Ακολούθησαν οι δύσκολες και πολύπλοκες επαφές και συνεννοήσεις με τους συντρόφους της πρεσβείας της Υεμένης στο Ανατολικό Βερολίνο.
Αφού πείστηκαν ότι ο κίνδυνος ήταν ελάχιστος, αποφάσισαν να γίνει το γύρισμα με έναν σύντροφο από την Υεμένη που θα εξηγούσε την τωρινή κατάσταση στο Ντοφάρ.
