Εχω αγάπη για τα περίπτερα. Μεταξύ άλλων θεμάτων τα ζωγραφίζω από τα 70s. Αρχιτεκτονικά διαφέρουν από πόλη σε πόλη. Με τα χρόνια άλλαξαν μορφή και περιεχόμενο.
Πλουτίσανε κι αυτά, όπως άλλωστε και η Ελλάδα, αντικατοπτρίζοντας έτσι την κοινωνική και οικονομική εξέλιξη της χώρας.
Τα περίπτερα άλλαξαν δημιουργώντας μια ολόκληρη κατάσταση γύρω τους: άνθρωποι, δέντρα, ζώα, αυτοκίνητα, δίκυκλα, κασόνια, ψυγεία, ο περιπτεράς, οι πελάτες, προϊόντα μέσα κι έξω, άπειρες διαφημίσεις στο σώμα τους και στις τέντες. Μάλιστα τα πιο κεντρικά από αυτά ανταγωνίζονται ενίοτε και τα γειτονικά τους σουπερμάρκετ.
Τα πρώτα περίπτερα που εγώ θυμάμαι ήταν τη δεκαετία ’60-’70. Ήταν λιτά και φτωχικά. Αυτά που δεν θυμάμαι, αλλά η εικόνα τους έρχεται από τις ελληνικές ταινίες του ’50, ήταν θεόφτωχα: λίγα τσιγάρα, μερικές εφημερίδες και η διαφήμιση Algon να κυριαρχεί στη στέγη τους.
Στη συνέχεια σταδιακά εξελίχθηκαν – σήμερα μάλιστα ιδιαίτερα υπερβολικά. Το Algon έγινε πάμφωτη Coca-Cola και η αρχική πολύ κομψή φιγούρα τους με τις διάφορες προσθήκες άλλαξε σημαντικά. Τα παλιά περίπτερα χάθηκαν και όσα απέμειναν χάνονται κι αυτά.
Όπως αυτό στην οδό Αγίου Μηνά στη Θεσσαλονίκη. Το είδα το 2004 και παρατήρησα αυτό που είχε γραφτεί πάνω του με σπρέι: «Έτσι ξαφνικά η ζωή είναι ωραία. Σ’ αγαπώ». Το φωτογράφισα για να το ζωγραφίσω. Τρεις μήνες μετά το περίπτερο δεν υπήρχε πια.
