Μόλις τελείωσαν τα fashion shows στις μεγαλουπόλεις μακριά από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Μακριά από τις εκρήξεις βομβητών που συγκλόνισαν τον Λίβανο με τουλάχιστον έντεκα νεκρούς και τέσσερις χιλιάδες τραυματίες.
Την ώρα που γράφω αυτές τις σκέψεις για να τις μοιραστώ μαζί σας η δήμαρχος της Τάμπα Μπέι απηύθυνε αυστηρή προειδοποίηση στους κατοίκους της Φλόριντα των ΗΠΑ. «Εάν επιλέξετε να μείνετε θα πεθάνετε». Αυτήν τη στιγμή οι κάτοικοι έχουν τη δυνατότητα να φύγουν για κάπου αλλού. Η ερώτηση είναι «για πόσο ακόμη;».
Όταν το 2001 αποφάσισα ως στυλίστας ότι η επαγγελματική μου πορεία θα είναι συνυφασμένη με την οικολογία, δεν είχα πολλά εργαλεία στα χέρια μου. Ελάχιστοιι σχεδιαστές ήταν προσανατολισμένοι στην οικολογική μόδα. Ακόμη λιγότερα εμπορικά σήματα.
Από την πρώτη στιγμή με ενδιέφερε το οικολογικό αποτύπωμα των πολεμικών επιχειρήσεων. Και η συνακόλουθη υποβάθμιση που προκαλείται από αυτές. Αύξηση των τιμών των τροφίμων, των καυσίμων και του ρεύματος, ελλείψεις προϊόντων. Ακόμη χειρότερα αυτή που δεν είναι εμφανής αλλά δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα: η μόλυνση των εδαφών. Xημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται σε πυρομαχικά και εκρηκτικά μπορεί να μολύνουν το έδαφος και τα επιφανειακά ύδατα. Μέχρι σήμερα βρίσκονται υπολείμματα πυρομαχικών από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις αρχές Αυγούστου 2024 στον Σχοινιά, λίγα μέτρα από την ακτή, βρέθηκαν οβίδες όλμων.
Η πρώτη οικολογική μου μόδα ήταν μια δημιουργία έξι εικόνων για το ΚΛΙΚ Magazine (το πιο αγαπητό στη νεολαία εκείνη την εποχή), με φωτογράφο τον Φώτη Τραγανουδάκη. Αφορούσε την 11η Σεπτεμβρίου και την τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη.
Έκτοτε ακολούθησαν επιδείξεις μόδας στο Ζάππειο, το Μέγαρο Μουσικής, το Fashiontv. Αλλά και στο Πολεμικό Μουσείο, υπό τον τίτλο Ωδή στην ειρήνη/The war goes to museum.
