Μες στην καθημερινή αγριότητα της Αθήνας, ύστερα από μια ανοιξιάτικη μπόρα. Μια αναπάντεχα τρυφερή εικόνα ενός μικρού πουλιού που παίζει αρμονικά με ένα μεγαλύτερό του, πλατσουρίζοντας στα λασπόνερα, γέννησε μέσα μας τα πρώτα ψήγματα μιας αλληγορικής ιστορίας. Με ήρωες δύο πουλιά. Που θα μπορούσαν να είναι δυο άνθρωποι διαφορετικής φυλής ή κοινωνικής τάξης. Οι οποίοι, «δανειζόμενοι» τα φτερά των δυο πουλιών, μοιράζονται την τροφή, ίσως και τη ζωή τους. Η ιδέα αυτή αναπτύχθηκε και έγινε το σενάριο για την ταινία μας μικρού μήκους Ανοιχτά φτερά.
Τα δυο πουλιά της ταινίας είναι ο μικρός σπίνος ο οποίος αναγκάζεται να αφήσει την πατρίδα του που είναι σε εμπόλεμη κατάσταση. Και το μεγαλόσωμο περιστέρι που βρίσκεται αναπάντεχα στον δρόμο του.
Η ταινία επιχειρεί να περάσει οικουμενικά μηνύματα αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης, συμπερίληψης και αποδοχής της διαφορετικότητας. Και να αφυπνίσει σε θέματα ενσωμάτωσης ατόμων σε ξένες κοινωνίες. Ταυτόχρονα αγγίζει έννοιες όπως η ανάγκη της επιβίωσης, η υπέρβαση των δυνάμεων και η αρμονική συνύπαρξη κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Ήδη πριν από το πρώτο πλάνο της ταινίας καλούμε τους θεατές, «ανθρώπους χωρίς φτερούγες», να ακούσουν τους ήρωές μας. Τα «αθάνατα πουλιά», όπως αναφέρει και ο Αριστοφάνης στους Όρνιθες.
Τι θέλουμε να διερευνήσουμε με την ταινία Ανοιχτά φτερά μέσα από τα πουλιά-ήρωές μας; Πόσο έτοιμα είναι τα μέλη μιας κοινωνίας να ανοίξουν τα φτερά τους, τους ορίζοντές τους, το μυαλό και την καρδιά τους ο ένας στον άλλο. Όταν μάλιστα ο ένας από τους δύο είναι ξένος.
Οι ήρωές μας είναι δημιουργήματα χειροποίητης κατασκευής, καθώς και διαφορετικών τεχνικών animation: της τεχνικής του stop motion animation και της φωτογραμμετρίας. Ο συνδυασμός αυτός υπαγορεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από το ίδιο το σενάριο. Οι ήρωες-πουλιά, φτιαγμένα από πλαστελίνη και κινούμενα σε προσομοίωση stop motion, μοιάζουν σαν να τα έχουν φτιάξει παιδιά.
