Κάθε φορά, σε κάθε παραστατική δράση, ψάχνουμε να βρούμε τον λόγο, μέσα και έξω. Μια ωραία ιδέα είναι μια ωραία ιδέα. Στην ενσάρκωση όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με παράλληλα σύμπαντα και μυήσεις που ούτε καν έχεις σκεφτεί. Είμαστε στη Λάρισα και περπατάμε ήδη δυο ώρες. Διασχίζουμε το δάσος, πουλιά – πολλά πουλιά, το τραγούδι τους μας υψώνει. Χωράφια σπαρμένα με σιτάρια και κριθάρια -τόσο ψηλά που σχεδόν μας καλύπτουν, Μάης μήνας βλέπεις.
Μας συνοδεύουν ως τον οικισμό μυρωδιές από κοπριά και χαμομήλι, αναστενάζουν αρώματα σε κάθε μας πάτημα ενώ στα αυτιά μας ηχούν οι μαρτυρίες των πλημμυροπαθών από τις συνεντεύξεις που έχουμε πάρει για τις καταστροφικές πλημμύρες του 2023.
Επιλέξαμε να περάσουμε μέσα από τις Εργατικές Κατοικίες της Γιάννουλης στη Λάρισα. Τα αποτυπώματα από τις πλημμύρες στον οικισμό είναι ακόμα φανερά δυο χρόνια μετά. Μετά τις πρώτες μας συνεντεύξεις, κατά την διαδικασία της προετοιμασίας, αποφασίσαμε να αλλάξουμε τη δραματουργία της δράσης μιας και αφουγκραστήκαμε την βαθιά ανάγκη κάποιων κατοίκων να μιλήσουν. Θελήσαμε να τους δώσουμε χώρο και λόγο μέσα από αυτήν την περιπατητική παράσταση.
Ψάχναμε καιρό τον τρόπο: Ποιος μιλάει και με ποιόν τόνο, σε τι πλαίσιο; Η τέχνη είναι ενημέρωση; Διαμαρτυρία; Αυτό που θέλουν να πουν οι κάτοικοι είναι αυτό που θέλουμε να πούμε και εμείς; Δοκιμές, σκέψεις, συζητήσεις μας οδήγησαν σε αυτήν την ακουστική διαδρομή, με μια ταυτόχρονη ένθεση – κατάθεση αντικειμένων, σε σημεία του οικισμού, σαν μια μνημοσύνη δέηση για όσα χάθηκαν.
Σαν μια τελετή για να φωτίσουμε την απουσία, ακούγοντας δηλώσεις από τους κατοίκους -όλα ηχογραφημένα με την φωνή της Ζωής. Το ντοκουμέντο επανερχόταν ξανά και ξανά, είτε ήταν αντικείμενο, είτε λόγος ή κείμενο, είτε φυσικό αποτύπωμα αλλά πάντα φιλτραρισμένο από την τέχνη μας.
Περπατάμε ήδη δύο ώρες. Φτάνουμε στα σημεία της κατάθεσης των αντικειμένων, σε σπίτια ισόγεια, κλειστά και εγκαταλελειμμένα. Οι θεατές-συνοδοιπόροι ανταποκρίνονται, μιλούν.
