Το 1995 βρέθηκα στο Παρίσι, μη γνωρίζοντας γαλλικά. Διερευνούσα τις δυνατότητες να ασχοληθώ με την ιστορία, παρότι προερχόμουν από τις θετικές επιστήμες.
Επισκέφτηκα την καθηγήτρια Ιστορίας Ελένη Αντωνιάδου-Μπιμπίκου. Πάνω στην κουβέντα, προσπαθώντας να καταλάβει τις δεξιότητές μου, με ρώτησε τι έχω σπουδάσει και τι έχω διαβάσει. Ανέφερα κάποια βιβλία. Για ένα από αυτά με ρώτησε πώς το βρήκα. Της απάντησα ότι μου το πρότεινε ο βιβλιοπώλης μου…
Με ρώτησε αν έχω σκεφτεί κάτι για θέμα. Της είπα για τη διαμάχη μεταξύ του υπερασπιστή της πόλης-κράτους Λιβάνιου και του ενδοτικού στον κοσμοπολιτισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Θεμίστιου τον 4ο αιώνα. Με ρώτησε αν ξέρω λατινικά. Της είπα «όχι». Με ρώτησε αν γνωρίζω αρχαία. Της είπα ξανά «όχι». Ακολούθησε το τελειωτικό χτύπημα: «Αρχαία δεν ξέρεις, λατινικά δεν ξέρεις, γαλλικά δεν γνωρίζεις και επιπλέον το θέμα το έχουν μελετήσει αρκετοί. Δεν βρίσκεις κάτι πιο βατό;».
Λίγο μετά έπεσα πάνω σε μια μελέτη του Bernard Lepetit για τις αλλαγές που έφερε στο οδικό δίκτυο η Γαλλική Επανάσταση. Ο Lepetit, μεταξύ άλλων, ασχολούνταν και με τις γαλλικές Expeditions Scientifiques στην Πελοπόννησο, την Αίγυπτο και την Αλγερία στις αρχές του 19ου αιώνα. Παρακολουθούσα τις διαλέξεις του.
Κάποια στιγμή, μέσω της φίλης μου Έφης Μάρκου, στο café μετά το σεμινάριο, του λέω με τα ανύπαρκτα γαλλικά μου ότι σκέφτομαι να ασχοληθώ με τους δρόμους πριν από την Ελληνική Επανάσταση. Σκεπφτόμουν ότι στο Πολυτεχνείο είχα κάνει και μάθημα οδοποιίας. Οπότε κάτι ήξερα για δρόμους. Τον επόμενο μήνα ο Lepetit σκοτώθηκε καθώς παρασύρθηκε από ένα αυτοκίνητο, ενώ έκανε τζόγκινγκ.
Με περιμάζεψε η Μαρούλα Συνναρέλη, ιστορικός στην EHESS (École des hautes études en sciences sociales). Η μαθητεία μου στην ιστορική έρευνα συμπληρώθηκε στη «σοφίτα» της Σορβόνης, στα σεμινάρια του δασκάλου Σπύρου Ασδραχά.
