Skip to content
Home » Χριστούγεννα στο έρημο Βερολίνο στις αρχές της δεκαετίας του ’60

Χριστούγεννα στο έρημο Βερολίνο στις αρχές της δεκαετίας του ’60

    Χριστούγεννα στο έρημο Βερολίνο στις αρχές της δεκαετίας του ’60

    Published
    Η Πύλη του Βρανδεμβούργου κάποια Χριστούγεννα στις αρχές της δεκαετίας του 1960

    Χριστούγεννα στο έρημο Βερολίνο στις αρχές της δεκαετίας του ’60

    Published
    Η Πύλη του Βρανδεμβούργου κάποια Χριστούγεννα στις αρχές της δεκαετίας του 1960
    Η φωτογράφος Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου αφηγείται στο Short Stories τα πρώτα της Χριστούγεννα στο Βερολίνο όταν πέρασε τη γιορτινή νύχτα στην πολυθρόνα μιας χριστιανικής οργάνωσης

    Εφτασαν τα Χριστούγεννα του 1960 και γνωρίσαμε πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ξενιτιά. Την παραμονή των Χριστουγέννων στη Γερμανία τα πάντα ήταν κλειστά. Όλοι γιόρταζαν με τους δικούς τους. Ήταν μια οικογενειακή γιορτή με τη μελαγχολική μουσική των χριστουγεννιάτικων τραγουδιών και τις αναμνήσεις για τους νεκρούς, για όσους έλειπαν ή είχαν φύγει.

    Όλοι οι γνωστοί μας είχαν κάπου να πάνε και είχαν φροντίσει έγκαιρα να τακτοποιηθούν. Εμείς δεν ξέραμε ότι εκείνη την ημέρα ήταν όλα κλειστά. Δεν είχαμε προετοιμάσει τίποτε. Δεν ξέραμε επίσης ότι η κυκλοφορία του μετρό στο Βερολίνο σταματούσε πολύ νωρίς το απόγευμα.

    Έτσι βγήκαμε στους δρόμους προς αναζήτηση φαγητού και κάποιου κέντρου, ελπίζοντας ότι εκεί θα βρίσκαμε κάποιους γνωστούς που θα είχαν μένει κι αυτοί ξέμπαρκοι. Οι ελπίδες μας όμως αποδείχτηκαν μάταιες. Περπατούσαμε στους δρόμους χαζεύοντας τις βιτρίνες για να περάσει κάπως η ώρα.

    Φτάσαμε και στο μεγάλο λαϊκό εστιατόριο, στου Άσινγκερ, κοντά στον σταθμό Τσο, στη Γιόαχιμ στράσε. Κι αυτό κλειστό. Κοιτάζαμε από τη φωτισμένη βιτρίνα τη θεόρατη αίθουσα. Εκεί μπορούσες να πιεις μια μπίρα, να φας μια νοστιμότατη μπιζελόσουπα με λουκάνικο και να πάρεις δωρεάν τα στρογγυλά νόστιμα ψωμάκια. Όλα ήταν φτηνά και το δεύτερο πιάτο μπιζελόσουπας δωρεάν.

    Οι πελάτες του ήταν υπάλληλοι, νεαρά ζευγαράκια, γυναίκες με γούνινα παλτά, αλλά και εργάτες με τα ρούχα της δουλειάς, φτωχοί φοιτητές και καλλιτέχνες, ζητιάνοι και μικροαπατεώνες που τριγύριζαν στον σταθμό. Όλοι έτρωγαν στη μεγάλη αίθουσα με τη λιτή διακόσμηση, τη βιτρίνα με τα σάντουιτς, τους κρουνούς όπου έρρεε άφθονα η μπίρα και τη σερβίριζαν χοντρές ξανθές μεσόκοπες γκαρσόνες, που ισορροπούσαν πολλά ποτήρια μπίρας στον δίσκο.

    Ξαφνικά άρχισε να βρέχει και η κατάσταση έγινε αφόρητη. Περπατώντας άσκοπα φτάσαμε στην Αουγκσμπούργκερ στράσε. Στον κακόφημο δρόμο του Βερολίνου, με τις πόρνες και τα μπαρ, απ’ όπου ψάρευαν τους πελάτες τους. Είδαμε τα φώτα από ένα μπαρ: αυτό ήταν ανοιχτό.

    Περπατώντας βρεθήκαμε καταμουσκεμένοι στον σιδηροδρομικό σταθμό: ήταν η τελευταία επαφή με την πατρίδα και η πρώτη με την ξένη χώρα

    Εκεί είχαν συγκεντρωθεί όλες οι πόρνες της περιοχής με τους αγαπητικούς τους.

    Περάσαμε απέξω κοιτάζοντας με λαχτάρα και ακούγοντας τη μουσική που έβγαινε από τη μισάνοιχτη πόρτα. Όμως ο καθωσπρεπισμός μας δεν μας άφησε να γνωρίσουμε τη ζεστασιά ενός άλλου κόσμου. Περπατώντας βρεθήκαμε καταμουσκεμένοι στον σιδηροδρομικό σταθμό: ήταν η τελευταία επαφή με την πατρίδα και η πρώτη με την ξένη χώρα.

    Ο σταθμός είχε μια πολύ μεγάλη αίθουσα με τις σκάλες για τις αποβάθρες του τρένου. Υπήρχαν δυο τρία καφενεία, όπου αργότερα, όταν ήρθαν οι ξένοι εργάτες, ήταν το στέκι των Ελλήνων, των Τούρκων, των Γιουγκοσλάβων. Εκεί συναντούσαν τους νεοφερμένους που κατέβαιναν από το τρένο, μάθαιναν τα νέα  του χωριού, έπαιρναν καμιά παλιά εφημερίδα και αισθάνονταν ότι δεν είναι τόσο μακριά από την πατρίδα. Βέβαια εκεί κλείνονταν και διάφορες δουλειές, νόμιμες και παράνομες.

    Τότε σκεφτήκαμε να καταφύγουμε στην Ευαγγελική Αποστολή που υποστήριζε όσους είχαν ανάγκη. Εθελοντές όλων των ηλικιών μαζί με υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης πρόσφεραν φαγητό, ρούχα, υπνόσακους και πάνω απ’ όλα ένα πρόθυμο αυτί.

    Κατεβήκαμε στο ημιυπόγειο όπου στεγαζόταν η Αποστολή. Η αίθουσα με ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν σχεδόν γεμάτη, κυρίως από αστέγους. Μπήκαμε και καθίσαμε ντροπαλά σε έναν πάγκο. Κρατούσα σφιχτά το χέρι του συντρόφου μου. Ήμουν φοβισμένη.

    Σε λίγο ήρθε μια καλοσυνάτη κυρία και αφού μας καλωσόρισε και μας ευχήθηκε «χρόνια πολλά», μας έφερε από ένα πιάτο ζεστό φαγητό, κρέας με πατάτες. Αφού φάγαμε, ήρθε πάλι η ίδια κυρία και μας είπε ότι όλα τα καταλύματα ήταν πιασμένα και θα έπρεπε να περάσουμε τη νύχτα μας σε δυο ευρύχωρες πολυθρόνες.

    Αυτή ήταν η νύχτα της πρώτης παραμονής των Χριστουγέννων στο Βερολίνο με τις σκέψεις μας στην Αθήνα και στους αγαπημένους μας.

    banner_300_250
    Picture of Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου
    Η Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου είναι φωτογράφος – συγγραφέας

    Κεντρική φωτογραφία
    Polizeihistorische Sammlung des Polizeipräsidenten in Berlin

    MORE STORIES

    Χριστούγεννα φυλακή Αυλώνα Πέτρος Δαμιανός shortstories
    Short

    Χριστούγεννα στη φυλακή: Η αντίθεση του μαύρου του «μέσα» με τα χιλιάδες λαμπιόνια του «έξω»

    Ο Πέτρος Δαμιανός αφηγείται στο Short Stories κάποια Χριστούγεννα με τους μαθητές του, κρατούμενους στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, σημειώνοντας τις συνθήκες που κάνουν το πνεύμα των Χριστουγέννων να χαθεί

    Efterpi Marki_mia anaskafi tou 1972 στο Βαρδάρι
    Short

    Χριστούγεννα του 1972 σε μια ανασκαφή στο Βαρδάρι

    Η Ευτέρπη Μαρκή αναπολεί στο Short Stories τα Χριστούγεννα του 1972, όταν ως νέα αρχαιολόγος γνώρισε το Βαρδάρι και τους ανθρώπους του, με αφορμή μια σωστική ανασκαφή στα δυτικά τείχη της Θεσσαλονίκης