Με την Ελένη Δήμου γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Από τότε που ήμουν 18 χρόνων. Ήταν μία τραγουδίστρια που αγαπούσα από μικρό παιδί. Με ζέσταινε και με γλύκαινε το χρώμα της φωνής της. Μου δημιουργούσε ασφάλεια όταν προσπαθούσα να ανακαλύψω τον κόσμο.
Δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι ήταν το πρώτο που άκουσα με τη φωνή της. Αλλά θυμάμαι στο νηπιαγωγείο τη νηπιαγωγό μας την κυρία Φρειδερίκη να μας βάζει θέμα να ζωγραφίσουμε κάποιο ζωάκι. Έχοντας στο μυαλό μου το τραγούδι Κατά βάθος αλεπού της Μαριανίνας Κριεζή και του Λάκη Παπαδόπουλου που έχει τραγουδήσει η Ελένη, έφτιαξα μια αλεπού. Αμφιβάλλω αν είχα δει ζωντανή αλεπού μέχρι τα πέντε μου χρόνια. Ό,τι είχα δει από εικόνες συνδέοντας τες με το τραγούδι. Φυσικά έχω κρατήσει αυτήν τη ζωγραφιά.
Όταν έκανα τη στρατιωτική μου θητεία στην Ορεστιάδα του Έβρου, μου κρατούσε πολλές φορές στη σκοπιά συντροφιά. Στα κρυφά, με τα ακουστικά μου για να μη με δουν, άκουγα τη φωνή της και «δραπέτευα».
Πρώτη φορά της μίλησα στο Zoom στην Πλάκα, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όντας μαθητής λυκείου, σε μια μουσική παράσταση που έχει γράψει μέσα μου. Εκείνο το διάστημα έκανα και μουσικές εκπομπές στο ραδιόφωνο τα Σαββατοκύριακα, όταν δεν είχα σχολείο, και είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά. Είχαμε κρατήσει επαφή και ύστερα από λίγα χρόνια, όταν είχα ανέβει πια στην Αθήνα για σπουδές, με πήγε σπίτι της ο κοινός μας φίλος, ο φιλόλογος και συγγραφέας Δημήτρης Τσεκούρας. Από εκεί ξεκίνησε το δέσιμο και η βαθιά φιλία μας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά της όταν μελοποίησε ο Χρήστος Νικολόπουλος τους στίχους μου, τα Βήματα μοιραία, που είχα γράψει πολλά χρόνια πριν, επηρεασμένος από κάποια κείμενα της Μαλβίνας, και που το αφιερώσαμε στην ιερή και ακριβή μνήμη της.
