Είναι 2013 και μόλις έχω ολοκληρώσει τη φοιτητική μικρού μήκους ταινία μου Ο Ήλιος και ο Βοριάς. Μια οπτικοποίηση του ομώνυμου ποιήματος του Γεώργιου Δροσίνη και του ομώνυμου μύθου του Αισώπου. Είναι η εργασία μου στο δεύτερο έτος στη σχολή Σκηνοθεσίας.
Παρόλο που ήταν εργασία σχολής, τη στέλνω στο 36o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στη Δράμα. Και η ταινία περνάει στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα.
Μεγάλη χαρά. Είναι το πρώτο θετικό σημάδι για τη μετάβαση που επιχειρώ από την αρχιτεκτονική στη σκηνοθεσία. Είναι πρώτη φορά που θα προβάλω κάτι δημόσια. Και εντέλει εκτίθεμαι ως καλλιτέχνης. Μεγάλη χαρά και για τους πρώτους κινηματογραφικούς φίλους που θα γνωρίσω στο φεστιβάλ στη Δράμα – με τους οποίους ακόμη έχουμε εξαιρετική σχέση.
Η ταινία μου προβάλλεται ανάμεσα σε άλλες, πολύ καλές ταινίες. Τότε ακόμη δεν γνωρίζω κανέναν και φυσικά δεν με ξέρει κανείς. Προσπαθώ να δικτυωθώ. Αλλά κυρίως προσπαθώ να γνωρίσω κόσμο και να κάνω παρέες που να έχουμε όλοι μία κοινή αγάπη: τον κινηματογράφο.
Οι σπουδές μου στην Αρχιτεκτονική μάλλον μου έχουν χαρίσει ένα ταλέντο: να παρουσιάζω και να προωθώ τη δουλειά μου. Έτσι έχω εκτυπώσει καρτ ποστάλ με την αφίσα της ταινίας. Τη μοιράζω σε όποιον βρίσκω. Έχω εκτυπώσει αφίσες που κολλάω όπου μπορώ στην πόλη της Δράμας. Αλλά αυτό που με χαρακτήρισε, νομίζω, είναι που έχω φτιάξει ακόμη και κονκάρδες με την αφίσα της ταινίας, τις οποίες δίνω στους πιο «σημαντικούς».
Η προβολή στην πρεμιέρα της ταινίας στον κινηματογράφο Ολύμπια μου προκαλεί ένα περίεργο συναίσθημα, ταχυκαρδία και άγχος. Δεν θυμάμαι πολλά.
Στα σουσού πάντως του μπαρ Φίκα, που είναι στέκι συγκέντρωσης κάθε βράδυ μετά τις προβολές, οι υπόλοιποι κινηματογραφιστές δεν ασχολούνται και πολύ με την ταινία μου. Αλλά τότε δεν το καταλαβαίνω, γιατί ακόμη μαθαίνω τα «πρωτόκολλα» της Δράμας.