Αλλαξε δουλειά χθες», «ακραίο», «δεν είχαν αλλού θέση να σε βάλουν;», «αυτή η δουλειά δεν είναι για γυναίκες». Αυτά είναι μερικά από τα σχόλια που λαμβάνουν τα βιντεάκια μου στο TikTok όταν δείχνω στιγμιότυπα από μια μέρα στη δουλειά μου.
«Μακάρι να μου έδιναν και ένα ευρώ κάθε φορά που μου κάνουν τέτοια σχόλια» σκέφτομαι από μέσα μου.
Η αλήθεια είναι ότι όντως στη δουλειά μου το 99% των εργαζομένων είναι άντρες. Aν όμως παρατηρήσεις προσεκτικά και για ώρα θα δεις κάπου κάπου και μία γυναίκα. Δεν ξεχωρίζουμε και πολύ αφού φοράμε την ίδια στολή, έχουμε πιασμένα μαλλιά και κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάνουν και οι άντρες.
Η συγκεκριμένη εργασία ονομάζεται φορτοεκφόρτωση. Ή, πιο χύμα, «εργάτης πίστας» ή ακόμη πιο άκομψα «σκλάβος»! Είμαστε η τελευταία ομάδα που εργάζεται ώστε να φύγει το αεροπλάνο στην ώρα του. Τοποθετούμε τις σκάλες ώστε να ανέβουν οι επιβάτες, τοποθετούμε τους ιμάντες και φορτώνουμε τις αποσκευές. Παίρνουμε τα καροτσάκια μωρών από τους επιβάτες. Και λίγο πριν φύγει το αεροπλάνο αφαιρούμε τους τροχοεμποδιστήρες και το αποχαιρετούμε.
Είμαστε αυτοί που δέχονται το φταίξιμο για κατεστραμμένες αποσκευές, αν και οι αποσκευές περνούν από πολλά άλλα σημεία μέχρι να φτάσουν στα χέρια των ιδιοκτητών τους.
Είμαστε αυτοί που παραμένουμε στις θέσεις μας κάτω από τον ήλιο, τη βροχή, το κρύο και τον αέρα. Που ασφαλίζουμε ζωάκια, σωρούς, λουλούδια, ψάρια και άλλα περίεργα κατά καιρούς. Που σηκώνουμε αποσκευές που έχουν ξεπεράσει το επιτρεπτό όριο κιλών.
Μάλιστα στις αρχές, όταν ήμουν μες στο αμπάρι και φόρτωνα τις βαλίτσες, έβλεπα τα παιδιά που μου τις έστελναν να μου κάνουν συνέχεια ένα σήμα σαν γροθιά και νόμιζα ότι μου έδιναν κουράγιο και πως μου έλεγαν ότι είμαι δυνατή. Μετά έμαθα πως αυτό το σήμα σημαίνει πως η αποσκευή είναι πολύ βαριά και πρέπει να προσέχουμε.
