10 Σεπτεμβρίου 1983 – Πεκίνο
Γνώρισα σήμερα έναν Κινέζο σε ένα εστιατόριο, έναν νεαρό γιατρό 24 ετών. Δείχνει ευγενικός και προσεγμένος! Μου είπε ότι του αρέσω και με κάλεσε να πάμε μαζί στο Yuan Ming Yuan, ένα τεράστιο πάρκο. Περπατήσαμε για ώρες κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τη γλώσσα του καθώς δεν μιλάει αγγλικά. Όμως, παρά τις προσπάθειες, φαίνεται αδύνατο να προχωρήσει η σχέση μας σε κάτι περισσότερο. Οι Κινέζοι φοβούνται να κυκλοφορούν με ξένους μην τύχει και μπλέξουν σε προβλήματα. Ακόμα και στο ινστιτούτο για να έρθει κάποιος Κινέζος φίλος πρέπει να υπογράψει στην είσοδο και την έξοδο. Αν οι επισκέψεις γίνουν τακτικές, τον θεωρούν ύποπτο!
11 Σεπτεμβρίου 1983 – Πεκίνο
Σήμερα βγήκαμε με τη συγκάτοικό μου στο κέντρο του Πεκίνου. Τεράστια πόλη, γεμάτη αντιθέσεις, αλλά τόσο γκρίζα. Το βλέπεις παντού, σαν να χάνεται κάθε ίχνος χρώματος. Οι ντόπιοι μας κοιτάζουν περίεργα, σαν να είμαστε εξωτικά πλάσματα. Στριμωχτήκαμε στο λεωφορείο και ήταν σχεδόν σοκαριστικό: με σπρώχνουν, με πατούν και πολλοί φτύνουν αδιάκριτα στο πάτωμα!
Η πιο έντονη εμπειρία της ημέρας ήταν όταν πήγαμε σε μια υπαίθρια αγορά για να αγοράσουμε μια ψάθα για το δωμάτιο. Δεν υπήρχε τρόπος να συνεννοηθούμε. Και ξαφνικά μαζεύτηκε όλη η αγορά γύρω μας, γελώντας με τις αδέξιες προσπάθειές μας να κάνουμε μια τόσο απλή αγορά. Το βράδυ πήγαμε βόλτα με τους συγκάτοικους και είδαμε ανθρώπους να κάθονται στο χώμα, μες στη νύχτα, να παίζουν χαρτιά και να κουρεύουν ο ένας τον άλλο κάτω από το φως μιας φτωχής λάμπας του δρόμου.
21 Ιανουαρίου 1984 – Πεκίνο
Βράδυ, στο λεωφορείο, γυρνώντας πίσω στο ινστιτούτο από το κέντρο. Ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω: γιατί τα λεωφορεία εδώ δεν ανάβουν φώτα τη νύχτα; Το εσωτερικό είναι βυθισμένο σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, με ένα αδύναμο φως, τόσο χαμηλό που μετά βίας διακρίνεις τους άλλους επιβάτες και τη φτωχή εισπράκτορα.
